SEA

Ju pli evoluas civilizacioj, des pli ampleksiĝas  zorgoj pri higieno.

Akvorezervujoj estas prizorgataj por garantii   purecon de la akvo destinita al nia konsumo.

Superbazaroj estas rigore inspektataj por kontroli purecon de nutraĵoj.

Laboratorioj estas konstante kontrolataj, por ke ne ekestu medikamentoj perdintaj uzeblecon.

Publikaj instalaĵoj ĉiutage ricevas zorgan esploron sanitaran.

Ĉu ne estus prudente, zorge kaj diligente teni sin por eviti insultan parolon kapablan loki nin meze de perturboj kaj morala ruino?

Nia konversacio, eĉ se pri tio ni ne atentas, efikas sur tiujn, kiuj aŭdas nin.

Niaj paroloj estas vehikloj por diskonigo de la sentoj karakterizantaj nian sintenon antaŭ la vivo; se respektindaj, ili altiras al ni la atenton de respektindaj homoj; se malpli dignaj, ili venigas en nian direkton interesojn de tiuj fariĝintaj malpli dignaj; se sendisciplinaj, ili akordigas nin kun reprezentantoj de sendisciplino; se vinagraj, ili senprokraste igas nin inklinaj al plej amaraj homoj.

Ni kontrolu niajn vortojn, ke ni ne lasu libera tiun aŭ alian hontindan parolon.

Eĉ se tre rafinita nia eduko, malagrabla esprimo elirinta tra niaj lipoj ĉiam estas danĝera kaj malfeliĉa breĉo minace endanĝeriganta kaj malfeliĉiganta nin per turmento kaj perverseco.

“sed mi nenion volis fari sen via konsento; por ke via boneco estu ne kvazaŭ deviga, sed laŭvola..”
Paŭlo (Filemon, 1:14.)

Fieras la homo pri siaj havoj, kaj kutime asertas, kelkfoje, tute prave, ke li amasigas ilin koste de grandegaj penoj… Estas, tamen, la Sinjoro, kiu efektive pruntedonas al li rimedojn, por ke li konkeru tiujn havaĵojn, ĉar esperas de li prudentan administradon.

Vantiĝas la homo pro sia intelekta kulturo, kaj ofte diras, en kelkaj cirkonstancoj, tute juste, ke li ŝuldas la trezorojn de scio danke al penoj de li farataj dum longaj studhoroj… Estas, tamen, la Sinjoro, kiu konfidas al li la valorojn de inteligenteco, por ke li prilumu ilin cele al konstruado de komuna feliĉo por ĉiuj.

Aroganta fariĝas la homo pro la potenco, kiun li havas, kaj asertas kelkfoje, ne sen kialo, ke li sukcese konkeris tian potencon je kosto de laboro kaj sufero… Estas, tamen, la Sinjoro, kiu disponigas al li la rimedojn, por ke li konkeru aŭtoritaton, ĉar esperas, ke li digne plenumu sian devon.

Pavas la homo rilate la sanon ĝuatan de li, kaj diras, kelkfoje, kun respektinda bazo, ke li tenas korpan viglecon koste de rigora disciplino… Estas, tamen, la Sinjoro, kiu donas al li esencajn elementojn por subteno de lia propra ekvilibro, por ke li uzu sian korpon favore al pligrandigo de ĝenerala bono.

Ĝoju do, se vi havas eblon helpi, instrui, determini kaj agadi; tamen, laŭ la instruo de la Apostolo, ne forgesu, ke la boneco de nia Sinjoro troviĝas kiel fundamento en ĉio, kion vi havas kaj retenas, por ke vi dediĉu vian vivon al servado favore al proksimulo, kaj kunhelpu por starigo de pli bona mondo, ne kiel iu devigata tion fari, sed, kiel iu aganta libervole.

“Plue, kiu homo el vi, kies filo de li petos panon, donos al li ŝtonon.”
Jesuo (Mateo, 7:9.)

Patro, en nia mondo, malgraŭ kompreneblaj mankoj propraj al homa kondiĉo, neniam donas ŝtonon al filo petinta panon.

Certe, kiam patro ekzamenas tiun aŭ alian peton, li devas konsideri la demandon laŭ vidpunktoj de tempo, cirkonstanco, neceso kaj loko.

Se filo estas ankoraŭ infano, lia patro ne proponos al li dinamiton kiel ludilon nur pro la fakto, ke la knabo larme kovrita, formulas dolorajn elpetojn; se  filo kuŝas psike turmentita, lia patro ne konfidos al li familian estradon nur pro tio, ke li direktas al li kortuŝajn petojn; se filo plurfoje lasis fali en ruinon sian hejmon pro senprudenta malŝparo, lia patro ne redonos al li, almenaŭ tuje, la gvidadon de hejmaj aferoj nur pro tio, ke li vidas sin ĉirkaŭita de filaj petegoj; kaj, se filo ne progresas laŭ lerneja instruado, patro ne koncedos al li longajn ripozojn nur pro tio, ke li aŭdas emociajn argumentojn.

Neniel patro estingos la esperojn de liaj filoj, sed, favore al ili mem, li koncedos tion aŭ alion, konforme al ties taŭgeco kaj sekureco, ĝis kiam ili atingos tiajn nivelojn de matureco, respondeco, merito kaj kapablo garantiantajn al ili liberecon peti tion, kion ili deziras.

Tiel okazas rilate patrojn en nia planedo…

Tial, kiam vi preĝas, se vi ne sentas vin konfida kaj trankvila pro la nura fakto, ke vi ploras kaj suferas, rememoru la kompaton kaj distingon jam ekzistantaj en homaj hejmoj, kaj ne malfidu la perfektan kaj senfinan mizerikordon de nia Ĉiela Patro.

“Kaj li demandis lin: Kia estas via nomo? Kaj li respondis, dirante: Mia nomo estas Legio, ĉar mi estas multaj.”
(Marko, 5:9.)

Ĉar ni havas nian konsciencon ŝuldan pro kulpoj kaj eraroj akiritaj en pluraj reenkarniĝoj, prudente estas primediti la respondon de tiu maltrankvila kaj malfeliĉa spirito al demando de la Sinjoro.

“Mia nomo estas legio, – li diris, – ĉar mi estas multaj.” 

  Sen ia ombro da dubo, ankoraŭ hodiaŭ, kiam ni jam alproksimiĝas al la Sinjoro, ni rekonas nin ne nur inklinaj al diversaj grupoj tiom ŝuldaj, kiom ni mem, sed ankaŭ en bedaŭrinda disiĝo intima, kvazaŭ ni enhavus faskon de personecoj kontraŭaj inter si.

Je kontakto kun la instruoj de Jesuo, ni, ordinare, konstatas nin tiaj, kiaj ni ankoraŭ restas, ŝanĝiĝemaj kaj kontraŭefikaj… Ni kredas al forto de vero, sed alfrontas gravajn barojn forlasi mensogon; ni instruas bonfaradon, sed restas ligitaj al profunda egoismo; ni reliefigas la meritojn de sinofero favora al aliula feliĉo, sed restas alkroĉitaj al personaj favoroj; ni uzas afablecon, se temas pri avertoj al aliaj, sed elmontras subitan koleron, se iu kaŭzas al ni eĉ minimuman perdon; ni predikas la bezonon havi spiriton de servado, sed destinas al proksimulo malagrablajn taskojn; ni fervoras favore al paco en la najbaraj hejmoj, sed neglektas garantii trankvilecon en nia propra hejmo; ni deziras, ke nia proksimulo ignoru  batojn de malbono disŝiranta lian ekzistadon, sed estas pretaj plendi kontraŭ simpla piko supraĵe nin vundinta; ni stimulas obeon al Dia Volo, sed manifestas sensencajn postulojn, se la afero tuŝas nin eĉ pri plej malgranda kaprico.

Jes, kutime, antaŭ Jesuo, ni individue estas tiu legio de eraroj jam faritaj de ni en fora pasinteco, kaj ankoraŭ nun kultivataj; eraroj alproprigitaj de ni kaj aprobitaj por ĝue alkonformiĝi al la cirkonstancoj, kiuj favoras nin.

Ni klopodu do trovi la lumon de Evangelio, sed ne neglektu la certecon, ke estos tre necese kuraĝigi nin ne plu esti la plurmiena personeco, pri kiu ni insistas esti, por ke ni estu tiu individueco ŝanĝiĝanta al Kristo, kiu ni devas esti.