Etikedo: Tradukaĵo

“…jen nun la tempo de favoro; jen nun la tago de savo.”

Paŭlo (II Korintanoj, 6:2..)

Oni povas diri, ke estas rekta rilato inter la fazoj de nia vivo kaj oportunoj por la animo.

Ĉia cirkonstanco signifas okazon kultivi spiritajn valorojn, kiaj la jenaj:

Sano – farado;

Malsano – perfektiĝo;

Juneco – preparo;

Plejaĝeco – saĝo;

Prospero – konstruo;

Malriĉeco – diligenteco;

Sukceso – servo;

Fiasko – sperto;

Gvidado – ekzemplo;

Subeco – kunlaborado;

Entuziasmo – prudento;

Malĝojo – kuraĝo;

Libereco – disciplino;

Kompromiso – fideleco;

Edziĝo – lernado;

Fraŭleco – abnegacio;

Laboro – devo;

Ripozo – favoro.

La plej diversaj cirkonstancoj en nia vivo signifas alvenon de taŭga tempo realigi, kiel eble plej bone.

Ne agu do, kiel iu atendanta estontecon por decidiĝi al serĉado de vero kaj kultivo de bono.

La apostolo Paŭlo, profunda scianto de homaj bezonoj, prave indikas, ke la tempo spirite leviĝi estas ĉiam nun.

 “…plenumiĝu ne mia volo, sed Via.”
Jesuo (Luko, 22:42.)

Ne malofte ni ŝanĝas la petojn formulitajn de ni cele al plenumo de niaj planoj.

Pluraj celoj stariĝintaj en nia animo kiel ardaj deziroj de nia sento, post kiam ili fariĝas plenumitaj, ŝanĝiĝas en trivialan aferon rapide anstataŭitan de novaj celoj.

Petoj de ni adresitaj al la Supera Vivo, en pluraj okazoj, kiam alvenas respondo, tiu respondo trovas nin jam ŝanĝiĝintaj kaj farintaj novajn petojn. Tio grava por ni en la hieraŭo, kutime malaltiĝas ĉe la limo de trivialaĵo, kaj tio, kion ni malatentis en la pasinteco, ne malmultajn fojojn, ŝanĝiĝas en esencan kondiĉon.

Nepras do prudente peti, kion ni deziras de la vivo.

Superaj fortoj zorgas pri ni koncerne niajn bezonojn, kaj disponigas al ni tion, kio estas efektive profitodona.

En multaj cirkonstancoj, okazaĵoj, kiuj ŝajnas malbonaĵoj, estas ja bonaĵoj, kiujn ni apenaŭ komprenas unuavide; kaj sufiĉas analizi la okazaĵojn de la vivo por kompreni, ke multaj el tiuj, kiuj ŝajnis bonaĵoj, rezultigis malbonaĵojn disŝirantajn al ni la konsciencon kaj vipantajn al ni la koron.

Ĉiuj ni havas admirindajn amikojn, kiuj emociiĝas antaŭ niaj humilaj petoj, kaj uzas influon kaj ĉiaspecan rimedon por helpi nin nome de amo kaj plurfoje kun malhelpo al ili mem, ĉar, ne malofte, ni ne estas preparitaj ricevi, kion ni deziras rilate komforton kaj favoron.

Ni lernu do labori, dum ni atendas la determinojn de la Dia Justeco pri niaj impetoj.

Grave estas rememori, ke Jesuo mem, pro fideleco al Dio, submetiĝis kaj diris: “Patro, plenumiĝu ne mia volo, sed Via.”

“Kaj li diris al ili: Venu mem aparte en dezertan lokon, kaj iom ripozu. Ĉar estis multaj venantaj kaj irantaj, kaj ili ne havis oportunon eĉ por manĝi.”
(Marko, 6:31.)

Hasto kaj maltrankvilo karakterizas la etoson ĉirkaŭ homoj malpli atentaj, en ĉiuj epokoj.

En la epoko de Jesuo, multaj jam moviĝadis tien kaj tien, sub premoj devenantaj de postuloj koncernantaj la materian vivon, kio kredigis al ili, ke ili ne havas tempon por pripensi.

Tio faris la Majstron direkti sin al la homamaso kaj diri: “Venu mem aparte en dezertan lokon, kaj iom ripozu.”

Tamen, kiel ekzistas tiuj troigantaj siajn proprajn bezonojn, kio senprudentigas ilin, tiel ankaŭ ekzistas kunuloj, kiuj troigas tion, kio koncernas ripozon, kaj, je ĉiu paŝo, ili trovas motivojn foriĝi de siaj plenumendaj devoj. Antaŭ minimumaj embarasoj, ili montras sin lace konsumitaj, elreviĝintaj, deprimitaj aŭ malsanaj, kio faras ilin paŭzi antaŭ la respondecoj koncernantaj ilin; En tia cirkonstanco, ili inklinas sin al senfareco kun la preteksto, ke ili bezonas mediti, reveni en bonfarton kaj virtecon aŭ preĝi. Por pravigi sian sintenon, multaj diras, ke Jesuo mem konsilis ripozon kaj preĝon, sed ili forgesas, ke la Sinjoro reakiris fortojn en la dezerto por reveni al sia laboro kaj daŭrigi sian mision…

En tiu senco, estas oportune rememori la tekstajn vortojn de la Evangelio. Jesuo ne asertis: “ripozu tiom, kiom vi volas”, sed ja, “ripozu iom”.

Paŭlo (II Korintanoj, 6:2.)

Savi, laŭ ĝusta senconuanco, ne signifas diigi, levi ĉielen, sanktigi iun per sublimiga magio aŭ liveri permesilon por renkontiĝo kun Dio.

Savi, laŭ preciza sinonimeco, estas “liberigi de ruino aŭ danĝero”, “gardi”, “defendi”, “ŝirmi” kaj neniu el tiuj signifoj senigas la homon je la respondeco gvidi sin mem kaj pliboniĝi.

Ŝipo savita kontraŭ tuja danĝero, ne estas sendevigita daŭrigi la vojaĝon, en kiu ĝi alfrontos, kompreneble, novajn danĝerojn, kaj malsanulo savita kontraŭ morto, ne ŝparas al si la devon daŭrigi siajn laborojn dum la vivo kaj venki malfacilaĵojn kaj tentojn. 

La Evangelio lasas nenian dubon pri tio. Petro, savita kontraŭ nedecidemo, estis pelata al propra vivtenado, ĝis kadukiĝo de liaj fizikaj fortoj. Paŭlo, savita kontraŭ krueleco, estis devigata al maksimuma penado favora al sia propra renoviĝo, ĝis la lasta forofero.

Se vi sentas en via koro alvokon al vero, fare de la Spiritisma Doktrino, vi devas kompreni, ke saviĝo, efektive, jam alvenis al vi. Ne tiu saviĝo naive intencanta atribui al ni, homoj ankoraŭ bezonantaj lerni, evolui, juste agi kaj korekti nin mem, posedon de anĝelaj titoloj, sed ja saviĝo en vera senco, tio estas, kiel helpo el la Ĉielo, por ke ni estu konsciaj pri niaj devoj antaŭ la Leĝo kaj kuraĝaj ilin akcepti kaj plenumi.

Antaŭ ĉio, ni ne detenu nin ĉe esprimoj pri memkompato, kio malŝparas pli da tempo, ĉe la tempo jam perdita. Ni rekonu, same kiel la apostolo, ke “la oportuna tempo” por saviĝo, t.e. korekti niajn erarojn kaj fari bonan uzon de nia vivo, estas ja la nuna.

Petro (II Petro, 1:1.)

Plurfoje, ni erare asertas, ke la eminentaj nomoj de Kristanismo estis privilegiitaj de la Diaj Leĝoj, sed sufiĉas simpla meditado pri la karakteroj de la Evangelio, por ke ni konsciu pri la malpraveco de tia koncepto.

Simon Petro parolas pri fido “egale valora”, kaj maloftaj figuroj fariĝintaj eminentaj ĉe la historio de Kristo kapablas konkuri kun li rilate personan renoviĝon.

Li estis fiŝkaptisto kun simpla vivstilo, homo preskaŭ malklera, ligita al familiaj devoj, loĝanto ĉe malriĉega vilaĝeto, sekvanto de la Evangelio kaj submetita al tentoj kaj hezitoj, kiuj, kelkajn fojojn, faligis lin; li, tamen, leviĝis al pozicio de apostolo de la plej alta kaŭzo por la homaro, pliigis siajn sciojn, akiris gravecon kiel kondukanto kaj frato de lia komunumo, gvidis la kristanan idealon ĉe la metropoloj de lia epoko kaj, ĉiufoje kiam li rekonis sin en eraro, li klopodis korekti sin kaj iri antaŭen, en konstanta plenumado de la devoj koncernantaj lin.

Fakte, estas nenia pravo rajtiganta nin foriĝi de la laboroj celantaj instruadon de ni mem antaŭ la Kristo, sub la preteksto, ke ni ne rikoltis, favore al nia spirita venko, esencajn rimedojn por solvi demandojn ligitajn al polurado de nia personeco.

Petro, laŭ la aŭtoritato donita de lia propra konduto, asertas al ni, ke, antaŭ la Dia providenco, ĉiuj ni ricevis samajn valorojn por realigi bonfarojn de  sama fido.

“Ĉar jen estas nia singratulado, nome la atesto de nia konscienco…”
Paŭlo (II Korintanoj, 1:12.)

Akceptinte spiritan renoviĝon cele al konkero de lumo, preskaŭ ĉiam, ni estas kontraŭstaritaj de ombraj fortoj, kvazaŭ nia koro estus elmetitaj al ĉiaj detruaj kritikoj.

Vi kultivas bonecon, sed oni opinias vin idioto.

Vi elmontras paciencon, sed oni taksas vin poltrono.

Vi pardonas suferitajn batojn, sed oni konsideras vin malkuraĝulo.

Vi kondutas kun humileco, sed oni rigardas vin stultulo.

Vi diras veron, sed oni supozas vin spirite persekutata.  

Vi agas serene, sed oni juĝas vin pigrulo.

Vi helpas frate, sed oni venenas vian agon.

Vi havas fidon, sed oni diras, ke vi estas fanatikulo.

Vi plenumas viajn kristanajn devojn, sed ekestas mokoj.

Tamen, spite al ĉiaj duboj kaj kontestoj ĉirkaŭantaj viajn paŝojn, iru antaŭen, kaj plenumu la devojn al vi  proponatajn de la vivo, laŭ la atesto de via konscienco, kun la certeco, ke vera feliĉo signifas, koncerne al ĉio, pacon en ni.

“Sed mi decidis por mi mem, ke mi ne venos al vi denove en malĝojo.”
Paŭlo (II Korintanoj, 2:1.)

Estu singarda rilate ian malĝojon kapablan ŝanĝiĝi en koton el galo aŭ fajregon el angoro, ĉe la koro.

Sentoj, pensoj, paroloj kaj agoj estas magnetaj rimedoj altirantaj nin al malbono aŭ bono, laŭ la direkto, kiun ni donas al ili.

Senutila plendo malfortigas optimismon, kaj estigas malkonfidon kaj turmenton.

Vinagra sinteno nuligas grandanimajn iniciatojn, kaj detruas bonfarojn ĉe ties naskiĝo.

Kolero mortigas animajn fortojn, kaj alportas antaŭtempan elĉerpiĝon.

Rankoro nuligas esperon, kaj ruinigas la eblojn labori.

Malespero bruligas la grundon de nia idealo, kio ekstermas la eblojn semi por bono.

Se vi aspiras konstrui pli bonan mondon, plantu bonvolemon kaj serenecon, komprenemon kaj sindonemon ĉe la grundo de via propra animo.

Ĉiuj ni dependas unuj de aliaj rilate al plenumado de la devoj koncernantaj nin. La vivo, tamen, per ĉiuj irantaj kun ni sur la sama vojo, reagas sur nin laŭ niaj agoj; por plenumi do la taskojn, kiuj koncernas nin, ĉiuj irantaj apud ni kunlaboros kun ni, ĉe la kadroj de nia helpa agado, per tio aŭ alio, proporcie al kvanto kaj kvalito de tio, kion ili ricevos.

“Vi do estas la korpo de Kristo, kaj membroj en ĝi, ĉiu laŭ sia parto…”
Paŭlo (I Korintanoj, 12:27.)

La Evangelio ne invitas nin senfare fidi al potencoj de Kristo, kvazaŭ ni estus salajritaj por labori kiel funkciuloj ĉe klikoj, kie fido manifestiĝus per malplena adorado.

La apostolo Paŭlo igas nin kompreni la amplekson de nia koncerna respondeco antaŭ la Bona Mesaĝo.

Ĉiu kristano estas viva parto ĉe la fundamenta korpo de principoj de nia Majstro, kaj havas difinitan funkcion.

Ne iluziiĝu do pri tiu fido al la Sinjoro, kiu ekskluzive manifestiĝas per viaj lipoj, sen kunlaboro de via propra klopodo koncerne la edifan laboron destinitan al vi.

Kiam ni sentas, pensas, parolas, kaj, eĉ se ni troviĝas en tiu aŭ alia cirkonstanco, nepras kompreni, ke ni devas senti, pensi, paroli kaj agi, kvazaŭ la Majstro mem sentus, pensus, parolus kaj agus en ni kaj per ni.

Iu eble diros, ke tio estas aroganta trotaksado de ni mem; tamen, malgraŭ niaj evidentaj neperfektaĵoj, nepras komenci vivi en la Sinjoro, por ke la Sinjoro vivu, kie ni devas vivi.

Por ke tio efektiviĝu do, ni ĉiutage demandu nin mem, kiel Jesuo farus, kion ni intencas fari, ĉar, se Kristo estas nia gvidanto kaj mentoro koncerne nian fidon, ni ĉiuj, liaj servistoj, estas vokitaj, ĉe la kadroj de nia persona agado, Lin difini kaj trakti per fidela agado.

Paŭlo (Romanoj, 12:2.)

La Dia Volo manifestiĝas per ĉiaj cirkonstancoj okazantaj dum nia ekzistado; ni, tamen, devas kompreni ĝin laŭ ĝia esenco kaj celo, kio estas efektive farebla…

Ne nur per religiaj avertoj helpantaj nin en ĝia  serĉado;

Ne nur per surteraj ĝenoj kondukantaj nin en certajn devojn;

Ne nur per sociaj normoj tenantaj nin en disciplino;

Ne nur per amikaj voĉoj apogantaj nin sur nia vojo;

Ne nur per spronoj propraj al elprovoj korektantaj niajn sentojn.

Fido prilumas, laboro konkeras, regulo konsilas, korinklino rekuraĝigas kaj sufero reĝustigas; tamen, por kompreni la Dian Volon en tio, kio koncernas nin, nepre necesas renoviĝi en spirito kaj forlasi la hederajn retojn de konformismo naskiĝantaj en nia sino kaj nutrataj de kompoŝto farita per niaj kutimoj, en niaj ripetiĝantaj spertoj ĉe la materia sfero.

Ni ricevu ĉian edifan apogon, kiun la mondo proponas al ni, sed ni rezignu akcepti surterajn iluziojn, kaj klopodu poluri nin mem ĉiam pli kaj pli, ĉar edukiteco en ni estas lumo ĉe la sino de nia propra animo; kaj, eĉ se ni multe brilos ekstere, ĉe la scenejoj de portempaj okazaĵoj en la fizikaj rondoj, nenion ni komprenos pri la Dia Lumo subtenanta nian vivon, sen lumo en ni.

“Estu diligenta pri tiuj aferoj; dediĉu vin al ili, por ke via progreso evidentiĝu al ĉiuj.”
Paŭlo (I Timoteo, 4:15.)

En multnombraj enkarniĝoj jam travivitaj de ni en  pasinteco, ankaŭ ni adoptis tiun strangan sintenon komunan al multaj el niaj gefratoj hodiaŭ ligitaj al Kristanismo, kaj, same kiel okazis al ni, ilian religian konduton la vivo reĝustigos.

Ni serĉis la Evangelion, kaj ĝin predikadis, sed tion ni faris en demagogia senco.

Ni volis la Kriston, por ke Li servu nin.

Ni kultivis preĝon kun intenco korupti la Dian Justecon.

Ni disdonadis elmontrojn kaj esprimojn de fido por havigi al ni personajn avantaĝojn, laŭ la senprokrasta reciprokeco de surteraj interesoj.

Tial, ni plurfoje estas travivintaj fizikajn renaskiĝojn kaj transirintaj la portalojn de reenkarniĝo kun peza konscienco plena de akiritaj kulpoj, kvazaŭ nia konscienco estus ĉambro ne nur plenplena de balaaĵoj kaj rubaĵoj devenintaj de la malbone travivitaj homaj spertoj, sed ankaŭ nekapabla malfermiĝi al la suno de la Dia Boneco.

La apostolo Paŭlo, la kuraĝa porbatalanto al viva fido, per letero al Timoteo, skizis la direktivojn necesajn al ni kiel dissemantoj de la instruoj de nia Sinjoro. 

Post grandvalora serio da konsideroj pri la evangeliaj principoj, en kiuj li persvadas lian kunulon legi, instrui, konsili kaj ekzempli per bonaj faroj, li ne nur petas, ke lia amiko kaj lernanto meditu pri la principoj de li akceptataj, sed ankaŭ rekomendas, ke li sin dediĉu al ili, por ke lia persona progreso evidentiĝu al ĉiuj.

La aserto de Paŭlo ne allasas dubojn.

Kiom eble plej multe, ni studu la lecionojn de la Sinjoro kaj meditu pri ili. Ni lernu, tamen, ilin ĉiutage praktiki kaj esprimi per agoj, por ke niaj vortoj ne fariĝu malplenaj, kaj nia fido ne estu vana.