Etikedo: Tradukaĵo

“Sed la saĝeco, kiu estas de supre, estas unue ĉasta, poste pacema, milda, cedema, plena de kompatemo kaj bonaj fruktoj….”
(Jakobo, 3:17.)

   Vi certe trovos, sur la mondo, brilajn vortojn, el ĉie resonantajn.

   Utiligas ilin eminentaj sciencistoj, kiuj disvolvas interpretojn venintajn al ili en ilian menson; prenas ilin filozofoj por elstarigi principojn de ili adoptitajn; uzas ilin ĉiaspecaj sofistoj por esprimi ideojn proprajn al ili; disponas ilin multaj artistoj bunte kolorigantaj la kreaĵojn, kiuj fluas el ilia animo; tamen nepras ilin aŭdi sub prudento de ĝusta analizado.

   Firmaj kaj perfektaj frazoj estas, kiuj kaŝas abomenindajn bildojn tiel same, kiel estas teksaĵoj el oro kaj perloj kaŝantaj rubojn.

   Analizu la kampon, kiu al vi liveras parolan nutraĵon.

   Jen per skribo fare de lertaj manoj, jen per vortoj de eminentaj homoj, observu, kion vi rikoltas.

   Inspiro el la Plejalto naskiĝas ĉe fonto de puraj sentoj. Klopodu, laŭ ekvilibro kaj afableco, starigi pacon favore al ĉiuj; manifestiĝu per sinteno de frata komprenemo, kies esprimo estu indulgemo, kaj nasku bonajn fruktojn, kie ajn vi estas.

   Ne lasu vin trompi de brilaj paroladoj plurfoje senigitaj je ia ajn edifa signifo.

   Vi, verŝajne, ne kapablos tuje identigi la intencojn de tiu, kiu parolas; tamen vi povas observi la efektivajn rezultojn venintajn el la agado de ĉiu parolanto. Kaj, per la fruktoj pendantaj sur la arbo de ĉiu homa ekzistado, vi certe distingos la elekton, kiu konvenas al vi.

“Sed ni havas ĉi tiun trezoron en argilaj vazoj, por ke la treega grandeco de la potenco estu de Dio, kaj ne de ni mem.”
Paŭlo (II Korintanoj, 4:7.)

   Ne rezignu dissemi la benojn de la Evangelio.

   Falinte, leviĝu kaj etendu viajn manojn por bonfari, kiom eble.

   Erarinte ĝis hieraŭ, rekonsideru vian senpripensan  agon, kaj helpu vian proksimulon.

   Malsaniĝinte, restu plena je fido, tiel ke vi kuraĝigu, kaj klarigu al tiuj aŭdantaj viajn vortojn.

   Laciĝinte, revigligu viajn proprajn fortojn ĉe via fido, kaj plu iru ĉiam preta helpi.

   Kalumniite, pardonu, kaj forgesu la humiligon, dum vi servas al ĉiuj.

   Malŝatite, vundu neniun, kaj klopodu esti utila.

   Persekutite, forgesu malbonon, kaj faru bonon, kiom eble.

   Insultite, forgesu ĉian ofendon, kaj helpu sen rankoro.

   Meze de ĉiaj homaj malfortecoj kaj sortobatoj ĉirkaŭantaj nian animon, ni estu certaj, kune kun la apostolo Paŭlo, ke ni estas posedantoj de vero kaj flamo de amo kiel iu portanta trezoron en argila vazo, por ke elstareco de virto brilu, kiel Dia lumo, kaj ne, kiel nia.

“…kio estas al vi? Vi sekvu min.”
Jesuo (Johano, 21:22.)

   Jes, vi suferis elreviĝojn, pri kiuj ni ne antaŭvidis.

   Multaj el tiuj samaj amikoj konsilintaj al ni justan vojon, alkroĉiĝis al retoj de turmentoj, kiel se ili estis paralizitaj en indiferenteco.

   Kunuloj, kiujn ni supozis vivaj standardoj sur vojoj de vero, cedis al malhonoraj mensogoj.

   Fratoj promesintaj al ni neskueblan fidelecon, lasis nin solaj antaŭ la unua malfacilaĵo.

   Parencoj ŝuldintaj al ni protekton kaj respekton foriris en kampojn de ombro kaj malvirto, kaj atakis nian idealon.

   Kaj multiĝas malfacilaĵoj, por ke niaj paŝoj estu haltigataj.

   Stimuloj ŝanĝiĝis sarkasmoj.

   Tiu inspirinta esperon nun proponas neadon.

   Tiu hieraŭ helpinta nin hodiaŭ malhelpas.

   Manoj donacintaj al ni florojn de aplaŭdo, nun ĵetas sur nin pikilojn de nekomprenemo.

   Solaj, jes…

   Ne malofte, ni troviĝas inter espero kaj soleco.

   Nia unua impulso estas plendi pri tio, kion ni supozas nia rajto; tamen, se ni serĉos sur la paĝojn de la Evangelio, ni renkontos la neforgeseblan admonon de Jesuo: “… kio estas al vi? Sekvu min.”

“kaj renoviĝu rilate al la spirito…”
Paŭlo (Efesanoj, 4:23.)

   Perfektiĝi laŭ bono estas determino de la Leĝo.

   En pluraj okazoj, vi asertas esti laca, sen ia ajn rimedo entrepreni vian renovigon.

   Vi kredas vin malsana, nekapabla…

   Vi konsideras vin senforta, duonmorta…

   Tamen, nun, kiel antaŭ jarcentoj da jarcentoj, la naturo estas sublima renaskiĝo.

   Tagoj renoviĝas.

   Sezonoj renoviĝas.

   Sur malnovaj arboj hakitaj, verdaj ĝermoj aperas novaj.

   Jarmilaj ŝtonoj aliformiĝas laŭ la servoj proponitaj de evoluado.

   Eĉ en la kemiaj procezoj de la korpo de vi portempe loĝata, renoviĝo devas esti senĉesa.

   Renoviĝas aero, kiun vi enspiras.

   Renoviĝas nutraĵoj, kiu nutras vin.

   Renoviĝas la ĉela organizado, sur kiu vi apogas vin.

   Renoviĝas purigaj metodoj, kiuj zorgas pri via sano.

   Permesu do, ke viaj emocio kaj rezono renoviĝu, por ke vi kiom eble ĉion faru bone.

   Studu, rezonu, atentu kaj meditu…

   Estonte, reenkarniĝo certe kondukos vin en novajn batalojn kaj novajn instruojn; tamen restu certa, ke ĉiu nobla leciono hodiaŭ lernata, eĉ se plej obskura kaj  simpla, ĉiam signifos por vi faciligon, kiu morgaŭ favoros vin.

“dankante Dion, la Patron, ĉiam pro ĉio en la nomo de nia Sinjoro Jesuo Kristo.
Paŭlo (Efesanoj, 5:20.)

   Universo estas fluo de amo senĉese moviĝanta. Ne interrompu ties influan fluecon.

   En tiu senco, rememoru, ke neniu estas tiom superŝarĝita de devoj, ke li ne kapablu, iam kaj iam, rigardi supren, al la ĉielo, aŭ diri simplajn vortojn, por esprimi sian dankemon.

   Konsideru sanktaj viajn devajn laborojn, sed ne forgesu la minutan aprezon al aliaj.

   Viaj gepatroj ne pridubas vian amon al ili, tamen ili multobligos siajn proprajn fortojn, antaŭ via komprenema sinteno; viaj gefiloj observas vian bonecon, tamen ili spertos novan entuziasmon pro via amema rigardo; viaj movadaj kolegoj konas vian solidarecon, tamen ili estos tuŝitaj de renoviga energio antaŭ la firmigo de via spontana kunhelpo; viaj kamaradoj rekonas vian amikecon, tamen ili riĉiĝas de sanktaj esperoj, aŭdinte vian fratan parolon.

   Neniu kapablas taksi la gravecon de tiaj malgrandetaj donacoj.

   Preĝo, afabla saluto, floro aŭ amika letero kapablas estingi la fajron de longdaŭraj kvereloj, aŭ disigi densajn ombrojn.

   Ni ne parolas, tie ĉi, pri flataĵoj, kiuj fuŝas aŭ falsaj laŭdoj, kiuj venenas, sed ja pri amikeco kaj dankemo, kiuj valorigas laboron, kaj nutras bonon.

   Eĉ se tro kruda estas via vojo, lernu esperi kaj beni, por ke ĝojo iru antaŭen, kaj kuraĝigu korojn kaj manojn prenantajn sur sin la taskon disvastigi la Senfinan Bonecon.

   Dio mem neniam troviĝas tiom superŝarĝita, ke Li forgesas teni la Sunon, kiu varmigas, en Lia nomo, la plej malgravan vermon, en la lasta abisma fendo.

“Ĝoju kun ĝojantoj, ploru kun plorantoj.”
Paŭlo (Romanoj, 12:15.)

   Fakte, sur la Tero, pli facile estas plori kune kun plorantoj.

   En pluraj cirkonstancoj, aliulaj ĉagrenoj taŭgas kiel konsolo por la niaj.

   Tiu eltenanta enormajn ŝarĝojn stimulas nin elteni malgrandajn embarasojn.

   En kraŝo, kiu eble farus nin viktimoj, ni, kun emocio, etendas niajn manojn por helpi vunditojn, kaj tenas, ne malofte, iluzion, ke ni estis benataj de Dio, kvazaŭ respondeco pri prokrastoj kaj pruntoj konceditaj al ni de la Dia Mizerikordo, laŭ la Leĝo, estus por ni ia kunaranĝo de favoro kaj escepto.

   Helpi al tiuj troviĝantaj en elprovoj pli grandaj, ol la niaj, estas sublima karitato; tamen ni ne povas ne rekoni, ke konsili paciencon al tiuj, kiuj ploras, kiam ni staras kiel trankvilaj superuloj, similas paroli marĝene de iu problemo, sen esti en ĝi.

   Per tia rezono, ni ne volas malgrandigi la valoron de bonfarado. Sen ĝi, niaj manoj fariĝus monavidaj “krifoj”, kaj egoismo transformus la Teron en frenezulejon.

   Ni nur deziras montri, ke estas pli facile plori kun plorantoj, ol ĝoji kun ĝojantoj. Helpi per pano aŭ ĝojo, kiuj abundas ĉe nia hejmo, estas ago facile realigebla, sed ĝoji pro aliulaj ĝojoj, sen ia ajn nuanco de envio aŭ nekontenteco, devigas nin porti sufiĉe puran amon en la koro.

“…Amo ne envias …” 
Paŭlo (I Korintanoj, 13:4.)

   Multaj asertas sian disponon helpi nome de karitato; tamen, por ke ili helpu, ili postulas rimedojn apartenantajn al aliaj.

   Ili volas subteni mizerulojn…

   Tamen, por ke ili subtenu, ili bezonas la saman salajron, kiel tiu de la kolego iniciatinta iun entreprenon.

Ili esprimas sian inklinon protekti neŝirmitajn infanojn…  

   Tamen ili asertas, ke ili nur komencos tiun agadon, kiam ili akiros domon similan al tiu de ilia amiko pli prospera, ol ili.

Ili esprimas sian deziron kunlabori por starigo de fido, ami kaj klarigi suferantojn…

   Tamen Ili intermetas kondiĉon, ke ili ĝuu  aŭtoritaton similan al tiu de la kunuloj, kiuj, antaŭ ol ili, administras tiun aŭ alian institucion.

Ili intencas partopreni en la kadroj de tiuj, kiuj skribas por diskonigo de la spirita lumo…

   Tamen ili agados nur, kiam ili akiros la saman kompetentecon, kian de tiuj jam dediĉintaj larĝan parton de sia vivo al prilaborado de la skriba lingvo.

   Se vi aspiras servi al bono, ne detenu vin en senfara intenco, kiel iu postulanta, ke la rimedoj de aliaj iru en viajn manojn.

   Karitato ne envias.

   Koncerne la komunan taskon, ni faru nian parton.

   Bonfaremo, jes, al ĉiuj:

   Manĝo disdonita.

   Vestaĵo al iu nuda.

   Medikamento al malsanuloj.

   Rifuĝejo al tiuj vagantaj senhejmaj.

   Ŝirmo al neprotektitaj infanoj.

   Helpo al maljunulo en invalideco.

   Protekto al vidvinoj.

   Ŝirmejo al senhavuloj.

   Konsolo al malfeliĉaj.

   Espero al tiuj, kiuj ploras.

   Same necese estas etendi bonfarojn en aliajn kampojn:

   Komprenemo ĉe familio.

   Laborado sen plendoj.

   Kunlaborado sen kverelo.

   Elaĉeto sen plorado.

   Respekto al tiu, kiu parolas, eĉ se la temo havas nenian edifan celon.

   Konsidero pri aliulaj problemoj.

   Sereneco antaŭ provokoj.

   Toleremo rilate aliulajn ideojn.

   Ĝentileco sur stratoj.

   Bonfarado povas fari miraklojn kaj ankaŭ stimuli malavarecon kaj dankemon; tamen, nome de karitato, ĉia bonfarado, por fariĝi plena, nepre bezonas paciencon.

   Ĉiufoje kiam cirkonstancoj invitas vin aŭdi evangeliajn veraĵojn, ne supozu, ke hazardo regas en tiaj okazaĵoj. Nevideblaj fortoj favoras tiun oportunon, por ke vi sciiĝu pri via propra vojo.

   Ne fariĝu do malatenta, ĉar, baldaŭ, vi certe estos vokita de la vivo por la necesa atesto.

   Observu karierojn kaj lernobjektojn, laŭ kiuj diplomiĝas certaj fakuloj.

   Medicinaj studentoj aŭdas lekciojn por kuraci malsanulojn aŭ ilin helpi; studentoj pri inĝenierio aŭdas instruojn por ilin apliki laŭ konstruteknikoj, en nia planedo; librotenistoj uzas sian tempon tiamaniere, ke, laŭ la arto kalkuli, ne manku garantio por subtenado de komerco; ŝpinistoj lernas detalojn pri certaj maŝinoj por servi ĉe la industrio de fadeno, en estonta tempo.

   Ĉia ajn nobla lernaĵo akirita estas netaksebla riĉigo por la animo, sed, se ĝi restas senflua en la animo de tiu ĝin retenanta, ĝi similas panon kaŝitan al tiuj, kiuj ploras pro malsato.

   Oni aŭdu la principojn venintajn el la Supera Sfero, sed ankaŭ agu laŭ ties gvidado, ĉar, se ni scias, sed ne faras tion instruitan de la Bono, pli bone estus, se ni ne scius, por ke ni ne estu tributotaj per pli grandaj suferoj, ĉe la karceroj starigitaj de rimorso kaj kulpo.

El la libro “Palavras de vida eterna”,
diktita de la Spirito Emmanuel,
mediume skribita de Chico Xavier,
kaj al Esperanto tradukita de Joel do Ó.