Etikedo: Tradukaĵo

“Feliĉaj estas la pacigantoj, ĉar filoj de Dio ili estos nomataj.”
Jesuo (Mateo, 5:9)

Eĉ se multaj estas la doloroj afliktantaj vian animon, preĝu por sereniĝi, kaj pacigu la cirkonstancojn ĉirkaŭ via propra vivo.

Se iu vundas vin, pacigu per pardono.

Se iu vin kalumnias, pacigu per servado.

Se iu vin malŝatas, pacigu per komprenemo.

Se iu ĝenas vin, pacigu per silento.

Pardono kaj laboro, komprenemo kaj humileco estas silentaj voĉoj favoraj al via propra defendo.

Batoj kaj rebatoj naskas vundojn kaj pliajn vundojn.

Perforto perforte kontestita rezultigas frenezecon.

Ne levu viajn manojn por bati, nek malfermu vian buŝon por humiligi.

Antaŭ ĉia malbona cirkonstanco silentu, kaj atendu ĉiam helpema.

Tempo maturigas verdan frukton, ŝanĝas trajtojn de marĉejo, moligas rokojn, kaj kovras velkajn tigojn per novaj floroj.

Kritiko estigas galan etoson.

Vinagra sinteno estas komenco de turmentoj.

Kie ajn vi estas, pacigu.

Kia ajn la ofendo, pacigu.

Kaj vi fine konstatos, ke paco en la mondo estas Dia donaco, kaj komenciĝas de vi mem.

El la libro “Palavras de vida eterna”, diktita de la Spirito Emmanuel, mediume skribita de Chico Xavier, kaj al Esperanto tradukita de Joel do Ó.

“…se do via okulo estas sendifekta, via tuta korpo estos luma…”
Jesuo (Mateo, 6:22.)

Okuloj… Ĉies posedaĵo.

Ni trovas, tamen, malsamajn okulojn ĉie ajn:

Malicajn okulojn…

Kruelajn okulojn…

Ĵaluzajn okulojn…

Vundajn okulojn…

Malesperajn okulojn…

Malfidajn okulojn…

Okulojn altirantajn malvirton…

Turmentajn okulojn…

Okulojn registrantajn aliulajn malbonaĵojn…

Okulojn, kiuj malstimulas bonajn agojn…

Malvarmajn okulojn…

Kolerajn okulojn…

Male, se vi aspiras nobligi vian kapablon vidi, amu kaj helpu, lernu kaj ĉiam pardonu, kaj vi tenos kun vi la “sendifektajn okulojn”, pri kiuj parolis la Kristo de Dio, kaj per ili vi semos en via propra spirito la grandan komprenemon, kiu antaŭenigos vin, en la gloron de la Eterna Lumo.

El la libro “Palavras de vida eterna”, diktita de la Spirito Emmanuel, mediume skribita de Chico Xavier, kaj al Esperanto tradukita de Joel do Ó.

“Kiu havas orelon por aŭdi, tiu aŭdu.”
Jesuo (Mateo, 11:15.)

Oreloj… Ilin, ĉiuj havas.

Ni trovas, tamen, ĉie, supraĵe aŭdantajn orelojn:

Orelojn kaptantajn nur sonojn.

Orelojn kroĉiĝantajn al skandalaj noticoj.

Orelojn dediĉantajn sin al turmentaj onidiroj.

Orelojn akceptantajn malnoblajn proponojn.

Orelojn alligitajn nur al konvencio.

Orelojn por festo.

Orelojn por intrigoj.

Orelojn por pesimismo.

Orelojn aŭdantajn ĉe muroj.

Orelojn komplikajn.

Male, se vi deziras perfektigi la aŭdeblecon de via propra animo, studu kaj meditu, analizu kaj helpu fratece; tial vi kunportos la “orelon por aŭdi”, pri kiu parolis Jesuo, kaj, per kiu vi estigos en vi mem komprenemon por asimilado de la Eterna Saĝeco.

El la libro “Palavras de vida eterna”, diktita de la Spirito Emmanuel, mediume skribita de Chico Xavier, kaj al Esperanto tradukita de Joel do Ó.

“Ĉar kiel profitus homo, se li gajnus la tutan mondon kaj perdus sian animon?”
Jesus (Marko, 8:36)

Dum la homo spertas en la karna envolvaĵo, tute nature, ke li zorgu pri la problemoj koncernantaj lian propran vivtenadon.

Viglado ne ekskludas prudenton.

Ni ne forgesu, tamen, ke kroĉiĝo al superfluaĵoj ĉiam signifas enkondukon en frenezecon.

Ĉio, kion homo tro amasigas ĉe la ekstera kampo, fariĝas kaŭzo de aflikto aŭ senutilo.

Surteraj havaĵoj, kiam neniu de ili profitas, fariĝas logoj por ombro, altirantaj envion kaj diskordon.

Nutraĵoj amasigitaj estas varoj destinitaj al malkomponiĝo.

Vestaĵoj, kies uzo favoras neniun, estas azilo por tineoj.

Tro da mono amasigita fariĝas tento por posteuloj.

Ĉia troaĵo estas mensa muro apartiganta tiujn ĝin kreantajn, en karceron de orgojlo, egoismo, vanteco kaj mensogo.

Observu do la aferojn, kiujn vi amasigas.

Ĉio situanta ekster vi montras la vojon, sur kiu vi paŝas.

Alkroĉiĝi do al efemeraĵo signifas ligiĝi al iluzio.

Sed, ĉiaj spiritaj virtoj, kiujn vi amasigos en vi mem, nome: amon kaj scion, konsistigas nemalhaveblajn valorojn brilantajn kiel vi, tie ĉi aŭ aliloke, en sublima perfektiĝado cele al vivo eterna.

El la libro “Palavras de vida eterna”, diktita de la Spirito Emmanuel, mediume skribita de Chico Xavier, kaj al Esperanto tradukita de Joel do Ó.

“Se iu volas veni post mi, li abnegaciu sin, kaj levu sian krucon, kaj sekvu min.”
Jesuo (Marko, 8:34)

Neniu senutile plendu.

Doloro estas procezo.

Perfektiĝo estas celo.

Se tiel estas, kaj kiel pilgrimantoj de evoluo, kaj kiel de elaĉeto, ĉiu havas sian krucon.

Tiu celas, tiu ĉi ŝuldas.

Kaj por realigi aŭ elaĉeti, vivo postulas koston.

Neniu konkeras ion sen iel klopodi; kaj neniu kvitigas sin de tiu aŭ alia ŝuldo, sen sufero.

Dum la homo ne akiras konscion pri sia propra respondeco, li plenumas siajn devojn sur la mondo, kiel duone racia estaĵo, kaj amasigas problemojn sur sia propra kapo.

Konsciiĝinte pri la bezono paciĝi kun si mem, li tuj malkovras la necesan krucon koncernantan lian propran polurado.

Enkarniĝintoj kaj elkarniĝintoj vivantaj sur la tero ligiĝas al samaj bezonoj, nome: progreso kaj elaĉeto.

En surteraj rondoj, kruco signifas korpan malsanon, socian ŝtupon, malfeliĉan parencon…

En spirita sfero, ĝi signifas honton pri intima malvirto nevenkita, elaĉeton de kulpo, ŝuldon nepagitan…

Ni tenu do la necesan kuraĝon sekvi la Sinjoron, laŭ nia deziro reviviĝi kaj venki.

Por tion realigi, ni ne forgesu, ke nepras forgesi nian enradikiĝintan egoismon kaj levi nian krucon.

El la libro “Palavras de vida eterna”, diktita de la Spirito Emmanuel, mediume skribita de Chico Xavier, kaj al Esperanto tradukita de Joel do Ó.

“Jesuo diris al ili: Malligu lin, kaj lasu lin iri.”
(Johano, 11:44)

Gravas observi, ke Jesuo ne nur forprenis Lazaron el ombra tombo.

Lin denove reveniginte en vivon, Jesuo aldiris, ke libereco estu redonita al li.

“Malligu lin, kaj lasu lin iri” – diras la Sinjoro.

Al la revivigita kunulo nepris esti malligita, por ke li gvidu sin laŭ siaj propraj spertoj.

Ankaŭ ni havas, en la interna mondo de nia propra animo, tiujn kunulojn falintajn en tombon de neado.

Tiuj, kiuj disŝiras niajn idealojn, nin puŝas en elreviĝon, mokas niajn esperojn, kaj forlasas nin, similas mortintojn ĉe la kripto de niaj agoniantaj rememoroj.

Ilin rememori ŝajne revivigas malnovajn ulcerojn.

Tamen, por ke ni liberiĝu de tiaj angoroj, nepre necesas, el niaj koroj, ilin forigi kaj, al suno de ekzistado, ilin rekonduki.

Ne sufiĉas por ni, tamen, tia liberiga sinteno. Nepras, de nia flanko, ilin helpi, por ke ili malligiĝu.

Nek ilin kondamni, nek ŝanĝi amaraj iliajn sentojn, sed ja ilin liberigi de ĉia kompenso kaj ilin alĝustigi al ili mem.

Tiuj de ni liberigitaj je ĉia kompenso rilate nin kaj lasitaj je la boneco de Dio, pli frue revenas en lumon de kompreno.

Se iu falis antaŭ vi, en tiaspecan morton propran al malbono, helpu lin releviĝi, por ke li dediĉu sin al bono; tamen, krom tio, ankaŭ nepras malligi lin de ĉia kompenso kaj lasi lin foriri.

El la libro “Palavras de vida eterna”, diktita de la Spirito Emmanuel, mediume skribita de Chico Xavier, kaj al Esperanto tradukita de Joel do Ó.