Etikedo: Tradukaĵo

“Kaj li prenis kalikon, kaj doninte dankon, donis al ili, dirante: Vi ĉiuj trinku el ĝi”
(Mateo, 26:27.)

Sur la mondo, la gratulfestoj nepre registras la pasemajn triumfojn de nia fizika sperto.

Per luksaj bankedoj oni festas familiajn kunvenojn; gajaj muzikoj signas finiĝon de bataloj ĉe la homaj tribunaloj, en kiuj jurbataloj, plurfoje, sin kaŝas ignorataj viktimoj dolore plorĝemantaj for de la rigardoj.

Sed, rilate al Jesuo, ni vidas alispecan dankotagon, kiu, laŭ supraĵa rigardo, ŝajnas stranga.

La Dia Majstro laŭdas la Patron ĝuste en la horo, kiam Li estas ironta renkonte al la lasta forofero.

Li spertos afliktan solecon ĉe la Getsemano…

Li suferos insultan areston…

Li primeditos la miskomprenon de Judaso…

Li konstatos la neadon de Simon-Petro…

Al publika sarkasmo Li estos elmetata…

Li estos malestimata kontraŭ Barabaso, la malfeliĉa krimulo…

Kronite per krono el dornoj, Li sorbos galon…

Forlason kaj insulton Li rikoltos…

Nepravigeblan kondamnon Li suferos…

Kaj fine Li ricevos mortkondamnon sur la kruco inter du malbonuloj…

Li, tamen, dankas…

Tiel estas, ĉar, laŭ la logiko de la Sinjoro, super ĉio, brilas la eternaj valoroj de la spirito.

Kristo laŭdas la Dion de mizerikordo pro la oportuno fidele plenumi sian dian apostolecon sur la Tero, kaj dankas la Dian konfidon, kiu permesas al Li esti viva ekzemplo por elaĉeto de la homaro, kvankam tiu elaĉeto kostos al Li martiriĝon kaj turmentojn, ŝviton kaj larmojn.

Ne perdiĝu do, en festenaj okazaĵoj pri ŝajnaj konkeroj en la karno, kiujn la morto konfuzos hodiaŭ aŭ morgaŭ. Sur la batalkampo de la vivo, kies luktoj sanktigas kaj perfektigas, ni sciu danki la situaciojn, per kiuj Dio poluras nin, por ke nia lumo fariĝu pli bela, kaj la Vivo estu glorata.

“Kiu ne portas sian krucon kaj ne sekvas min, tiu ne povas esti mia disĉiplo.”
Jesuo (Luko, 14:27.)

En la citita versiklo de la Nova Testamento, ni renkontas la veran formulon por eniri en la Subliman Disĉiplaron.

“Kiu ne portas sian krucon kaj ne sekvas min, tiu ne povas esti mia disĉiplo” – asertas la Majstro.

Du fundamentajn sintenojn rekomendas la Eterna Bonfaranto, se ni intencas ĝui Lian intiman ĉeeston – porti la liberigan krucon de niaj devoj kaj sekvi Liajn paŝojn.

Multaj kredas ricevi sur siaj ŝultroj la krucon de siaj propraj devoj, sed rifuzas laŭiri la vojon proponitan de Kristo; kaj multaj aspiras iri laŭ la vojo de Kristo, sed rifuzas la krucon de devoj rekte koncernantaj ilin.

La unuaj diras, ke ili akceptas suferojn, sed, agresemaj kaj malfeliĉaj, ili disdonas senkuraĝon kaj acidecon, ĉien ajn ili iras.

La duaj kredas laŭiri la kristovojon, sed malamas respondecon kaj agojn favore al siaj similuloj, kaj haltas ĉe disdegno kaj frivoleco, kvankam ili scias interpreti la lecionojn de la Evangelio, kies instruojn ili predikas per kortuŝa argumentado.

Kelkaj alkroĉiĝas al lamentado kaj malnobligo de horoj.

Aliaj, neglektante la favorojn de la vivo, kristaliĝas ĉe ironio kaj mallaboremo.

Ni ne forgesu do, ke estas necese akcepti la krucon de nepraj elprovoj favore al nia liberiĝo kaj perfektiĝon, per amo kaj ĝojo, por ke ni iru antaŭen tra spaco kaj tempo, kun vera kristana spirito de senlaca laboro por la bono, se ni aspiras atingi unuecon al la Dia Majstro.

Ne sufiĉas suferi. Nepre necese estas profiti de la sufero.

Ne sufiĉas ankaŭ kredi kaj indiki vojon al fido. Nepre necese estas travivi ĉiun tagon, laŭ la savanta fido gvidanta nin sur la vojo.

 “En tio mia Patro estas glorata, ke vi donas multe da frukto; kaj vi estos miaj disĉiploj.”
Jesuo (Johano, 15:8.)

Vi gloros la Suverenan Sinjoron, kaj estos disĉiplo de la Granda Majstro…

Tia vi estos ne nur tial, ke vi montriĝas plene scianta la Sanktajn Skribojn…

Ne nur pro tio, ke vi scias prediki la meritojn de la Sublima Revelacio, kaj emocias ĉiujn, kiuj aŭdas vin…

Ne nur tial, ĉar vi parkere scias la tradiciojn de viaj prapatroj…

Ne nur pro tio, ke vi tenas vin ĉe la ekstera kulto…

Ne nur tial, ke vi ricevas rekuraĝigajn mesaĝojn de la misiistoj el la Supera Vivo…

Ne nur pro tio, ke vi skribas brilajn mesaĝojn…

Ne nur tial, ĉar vi havas spiritajn naturdotojn…

Ne nur pro tio, ke vi elmontras admirindajn aspirojn…

La evangeliaj vortoj estas neatingeblaj per sofismoj.

Ni gloros Dion, kaj fariĝos disĉiploj de Kristo, se ni donos fruktojn de paco kaj perfektiĝo, regeneriĝo kaj progreso, lumo kaj mizerikordo.

Neĝerminta semo, eĉ se plej nobla, estas espero kadavriĝinta en la sino de la grundo.

Tiel same, eĉ se plej flamiĝanta, fido, kies faroj ne esprimiĝas per edukado kaj amo, elaĉeto kaj boneco, estas morta virto.

Se vi konsideras vin sekvanto de Jesuo, laŭiru Liajn paŝojn.

Helpu, kunlaboru, konsolu, instruu, edifu kaj servu ĉiam.

Iom ni faru por etendi bonon al ĉiuj.

Nur tiamaniere ni leviĝos Ĉielen, per konstruado de la Dia Regno.

 “Amu viajn malamikojn, kaj preĝu por viaj persekutantoj.”
Jesuo (Mateo, 5:44.)

La vojo montrita de Jesuo simbolas la venkon de lumo super mallumo kaj, sekve, plena de venkotaj obstakloj.

Dornoplena vojo naskanta florojn, kalvario kaj kruco montrantaj reviviĝon…

Kristo mem, ekde la komenco de Lia misio, sciigas al la homoj la sekvendan irejon por altiĝo, per sinofero.

Li foroferis sin, kiam Li rezignis la Dian Belecon de la Ĉielo, por kuŝi sur kripo, sub la Teraj ombroj.

Li spertis la netoleremon de sia epoko.

Li helpis, sed postulis nenian repagon.

Li servis, sed atendis nenian rekompencon.

Li toleris la malkonfidon de la plej amataj.

Doninte subliman elmontron de abnegacio kaj grandanimeco, Li estis krucumita kiel ordinara malbonfaranto.

Malgraŭ ĉio ĉi, Li pardonis siajn malamikojn, forgesis ofendojn kaj revenis el la tombo por helpi.

Ĉiuj Liaj kamaradoj de apostoleco, reakirinte konfidon, atestis la Evangelion, kaj travivis malfacilaĵojn kaj luktojn, martiriĝon kaj turmentojn.

Senefika do, ĉe la rondoj de nia fido, ĉia peto pri protekto kaj malsuperaj avantaĝoj.

Reaperinte ĉe Spiritismo, la Evangelio sentigas nin, ke ni revenas en la karnon por reboniĝi kaj ree lerni.

Per la fizika korpo, ni reprenas niajn ŝuldojn, niajn intimajn problemojn, niajn malfortaĵojn kaj niajn antipatiojn…

Kaj ni ne superos la obstaklojn kontraŭstarantajn nian propran liberiĝon per nekonvena adaptiĝo al niaj nekonsekvencaj deziroj.

Akuzi, lamenti, plendi, ne estas verboj konjugacieblaj sur la kampo de niaj principoj.

Diris la Sinjoro – “Amu viajn malamikojn kaj preĝu por tiuj, kiuj persekutas vin”.

Tio ne signifas, ke ni devas plore genuiĝi pentofare antaŭ niaj kontraŭuloj, sed, ja, ke koncernas nin vivi tiamaniere, ke ili sentu sin helpataj per niaj sinteno kaj ekzemplo, por ke ili renoviĝu al bono. Dum krimo kaj sufero, nescio kaj mizero ekzistos sur la mondo, ni ne trovos sur la Tero la lumon de la Ĉiela Regno.

“Se iu volas veni post mi, li abnegaciu sin, kaj levu sian krucon ĉiutage, kaj sekvu min.”
Jesuo (Luko, 9:23.)

La averto de la Sinjoro ne estas falsebla per sofismo.

“Sekvu min” – diras la Majstro.

Multaj homoj, tamen, bedaŭras fiaskojn kaj elreviĝojn, se la temo estas fido, ĉe la skoloj de kristanismo, pro tio ke ili malobeas Lian konsilon.

Ili serĉas Jesuon per idolkultoj ĉirkaŭ Liaj homaj reprezentantoj, sed la perantoj de la Evangelio, same kiel ĉiuj homoj, ne kapablas anstataŭi la Kriston ĉe la sidejo de la animoj.

Jen katolika pastro bonkora kaj sincera, tamen nekapabla proponi perfektan sanktecon.

Jen protestanta pastro atenta kaj nobla, tamen nekapabla elmontri ĉiajn virtojn.

Jen spiritisma mediumo sindona kaj diligenta, tamen malproksima de sia propra puriĝado.

Tie kaj tie ekestas predikantoj kaj komentariistoj, kamaradoj kaj parencoj, kiuj estimas studadon kaj estas bonegaj amikoj. Ili, tamen, estas ankoraŭ tre distancaj de la unuiĝo al la Eterna Bonfaranto.

Kaj, preskaŭ ĉiam, la homoj ilin sekvantaj, sub la supozo sekvi la Kriston, antaŭ malgrandaj eraroj, en kiujn ili ĵetas sin, pro malvigleco aŭ sensperto, haste foriras de la spiritaj servoj, je preteksto de seniluziiĝo kaj amareco.

La invito de la Sinjoro lasas nenian dubon.

Jesuo scias, ke ĉiuj ni, enkarniĝintaj kaj elkarniĝintaj spiritoj aspirantaj unuecon al Li, portas cikatrojn kaj afliktojn, ŝuldojn kaj karakterajn difektojn, plejofte, asprajn.

Li do rekomendas: – “Se iu volas veni post mi, li abnegaciu sin, kaj levu sian krucon ĉiutage, kaj sekvu min.”

Se vi do volas trovi la Sinjoron por starigi vian feliĉon, rezignu sentime la bagatelaĵojn sur la vojo, eltenu kuraĝe la sekvojn de viaj agoj faritaj pasintece kaj nuntempe, kaj akceptu Jesuon kiel Dian Modelon.

Ne forgesu, ke estas tre granda diferenco inter sekvi la Kriston kaj sekvi kristanojn.

“kaj estu bonfaraj unu al alia, bonkoraj, pardonantaj unu al alia, kiel ankaŭ Dio en Kristo pardonis al vi.”
Paŭlo (Efesanoj, 4:32.)

Ni meditu pri la Dia toleremo, por ke ni ne falu en la abismojn de perforto.

Sufiĉas, ke ni pripensu la senĉesan pardonon de la Ĉielo al niaj malfortecoj kaj kruelecoj antaŭ la Kristo, por ke ni komprenu la justan neceson senlace kompati unu la alian.

Malsupreniris Jesuo el la Suna Komunumo por dispeli niajn ombrojn. Ni neis al Li lokon ĉe ni. La Suverena Sinjoro, tamen, ne senigas nin je sia majesta ĉeesto.

Kuracinte la malsanojn de niaj korpo kaj animo, la Dia Bonfaranto ekzemplis senkondiĉan amon, kaj instruis al ni bonecon kaj abnegacion kiel normojn por akiri justan feliĉon; ni, tamen, reciprokis per sarkasma kraĉado kaj kruco de morto. La Senfina Saĝeco, malgraŭ nia nepravigebla reago, ne rifuzis al ni la heredon de Lia Evangelio, por renovigo de la homo.

Nome de la Sublima Majstro, modelo de amo kaj paco, ni estigis malamajn militojn, kaj bruligis ŝtiparojn de persekuto kaj ekstermado; la Ĉiela Patro, tamen, ne senigis nin je la eblo iri antaŭen tra tempo kaj spaco, en senĉesa serĉado favore al nia propra perfektiĝado.

Primeditu la grandanimecon de Dio, kaj ne amasigu desapontiĝojn kaj ofendojn, por ke la bono vin trovu kiel sekuran kaj puran kanalon.

Teni en si rankoron kaj venĝeman senton, konsterniĝon kaj malamon, ekvivalentas ŝanĝi la koron en amaran pokalon da galo.

Laŭ la averto de la apostolo Paŭlo, ni konstante uzu indulgemon unuj al aliaj, por ke ni vivu kiel instruis Jesuo, kiu vekis nin al vivo, alportis senfinan kompaton kaj senĉesan helpon el la Ĉiela Providenco.

 “Tiel same via lumo lumu antaŭ homoj, por ke ili vidu viajn bonajn farojn, kaj gloru vian Patron, kiu estas en la ĉielo.”
Jesuo (Mateo, 5:16.)

“Lumu via lumo” diris la Majstro, kaj ni ne malofte kredas, ke nia sola devo estas atingi mensajn altecojn.

Kaj ni, maltrankvilaj, revas pri cerba regado.

Kristo, tamen, estis klara kaj simpla rilate tiun instruon:

“Tiel same via lumo lumu antaŭ homoj, por ke ili vidu viajn bonajn farojn, kaj gloru vian Patron, kiu estas en la ĉielo”.

Ne nur per intelekto kaj kulturo.

Ne nur per ĝusta frazo.

Ne nur per elokventa parolo.

Ne nur per efika interpretado de la Diaj Leĝoj.

Ne nur per lipa preĝo polurita kaj kortuŝa.

Ne nur per brilaj vortoj kaj votoj.

Nediskuteble estas, ke ni ne devas neglekti la kultivadon de inteligenteco, des pli ke lernejo, en ĉiaj vivosferoj, estas sublima institucio, per kiu ni devas honori la Sinjoron. Jesuo, tamen, per tiu aserto, invitas nin, ĉie ajn ni estas, al konstanta praktikado de bonaj faroj, ĉar nur koro havas potencon kortuŝi, kaj nur per perfektigado de niaj sentoj, ni sukcesos nutri la spiritan flamon en ni mem laŭ la Dia alvoko.

Per amo ni stimulos amon…

Per humileco ni estigos humilecon…

Per paco en ni, ni helpos naski pacon en aliaj homoj…

Per nia pacienco, stariĝos pacienco ĉe niaj kamaradoj.

Per karitato ĉe niaj paŝoj, ni semos karitaton ĉe la paŝoj de nia proksimulo.

Per nia fido ni garantios fidon ĉirkaŭ ni mem.

Ni klopodu do, por nia propra pliboniĝo, ĉar, nur kiam oni vidos la lumon de bonaj faroj en ni, la homoj sukcesos laŭiri la vojon de bonaj faroj, kaj gloros la bonecon kaj saĝecon de Dio.

 “Sinjoro, ĉu eble mi?”
(Mateo, 26:22.)

Aŭdinte tiun parolon de la Majstro, aludantan la spiriton de frivoleco kaj malfideleco Lin ĉirkaŭantan, la disĉiploj demandis, afliktitaj:

— “Sinjoro, ĉu eble mi?”

Kaj, preskaŭ ĉiuj ni, kiam ni analizas la agon de Judaso, akuzas lin en niaj pensoj.

Kial li kuraĝis vendi la Dian Amikon kontraŭ tridek moneroj?

Sufiĉas, tamen, ke ni iom pli profunde analizu nin mem, por ke ni konstatu nian propran neadon antaŭ la Kristo.

Judaso eble cedis al la reganta pasio politika, trompite de la insinuoj fare de grupoj malsatantaj liberiĝi el la romia jugo… Eble li supozis, ke Jesuo, ĉe la Sinedrio, arogus al si pozicion de liberiganto de liaj tero kaj gento, kaj elmontrus homan triumfon nekontesteblan…

Nur post la doloraj kaj teruraj elreviĝoj, Judaso komprenis la tutan veron!…

Kaj ni?

En kiom da ekzistadoj kaj cirkonstancoj ni vendis Lin ĉe la altaro de nia propra koro, kontraŭ la malnobla prezo de nia persona deliro?

Ĉe disputoj pro vaneco kaj orgojlo…

Ĉe la postuloj de egoisma plezuro…

Ĉe la tiraneco de opinio…

Ĉe malkaŝa krueleco…

Ĉe la serĉado de materia riĉeco…

Ĉe detrupova ribelemo…

Ĉe la forgeso de niaj devoj…

Ĉe la malnobligo de nia propra laboro…

Por starigi la Dian Regnon en ni mem, ni meditu pri niaj konsciaj kaj nekonsciaj misfaroj, kaj konstatu niajn respondecojn kaj ŝuldojn antaŭ la vivo, la Naturo kaj la similuloj. En ĉiuj cirkonstancoj rilatantaj al perfido antaŭ la Kristo, ni havu sufiĉan forton por senkulpigi la misfarojn de nia similulo, kaj sincere demandi nin mem en la sino de nia koro:

—  “Ĉu eble estas iu pli sendanka al Vi, ol mi, Sinjoro?”

 “Sed li responde diris al ili: Vi donu al ili manĝi…”
(Marko, 6:37)

Ne malofte, ni petas de la bonfarantoj el la Spirita Mondo certajn favorojn, kiuj estas, super ĉio, favoraj okazoj labori, proponataj de la Sinjoro, ĉiam sindona kaj zorgema.

Ni formulas petojn, kaj priskribas diversajn situaciojn rilatajn al la agadkampo de karitato:

Malsanulon ĉe certa strato.

Necesbezonan parencon.

Spiritan obsediton, kiu ne malproksime suferas.

Najbaran hejmon en konflikto.

Kunulon, katenitan sur sia lito pro malsano.

Amikon sub angoraj provoj.

Laboristoj de la Spirita Mondo energie helpas, sindediĉaj kaj diligentaj; ni konsentu, tamen, ke, kiam ni petegas ies helpon, ni ne rajtas forgesi la kunlaboron, kiun ni devas mem proponi.

Estas nepre necese disponigi la eblojn de nia frata kunlaborado, la rimedojn de nia monujo, eĉ se ili estas malgrandaj, nian personan kunlaboron, nian ŝviton kaj horojn favore al tiuj, kiujn la Dia Saĝeco lokis antaŭ ni, sur nia vojo, por ke ni atestu mem nian fidon.

Antaŭ la malsatega homamaso, aŭdinte la asertojn de la disĉiploj, kiuj petis de Li atenton rilate la necesbezonojn de la popolo, diris la Sinjoro:

– “Vi donu al ili manĝi…”.

Kaj la disĉiploj kolektis malgrandan kvanton da nutraĵoj, antaŭ ol la Majstro ŝanĝis ĝin en panon por miloj da homoj.

Konsiderinde valora leciono.

Ne sufiĉas petegi intervenon de la Ĉielo favore al aliaj per poluritaj frazoj, por ke ni plenumu nian kristanan devon. Antaŭ ĉio, necese estas, ke ni, kiom eble, proponu nian kunlaboron, por ke la bono stariĝu, kaj ni fariĝu harmoniaj kun la potencoj de la Eterna Bono.

“Kiom da panoj vi havas?”
Jesuo (Marko, 8:5.)