Etikedo: Spiritaj Mesaĝoj

“Mi batalis la bonan batalon, mi finis la kuradon, mi gardis la fidon.”
Paŭlo (II Timoteo, 4:7.)

Rilate la asprajn procezojn, kiuj koncernas spiritan evoluadon, estas batalo kaj bona batalo.

Dum batalo, ni celas trafi eksterajn malamikojn.

Ni minace svingas armilojn, elpensas embuskojn, ruzas, kombinas strategiojn, kaj, ne malofte, ni gustumas la frakason de niaj kontraŭuloj inter falsaj ĝojoj; sed tion ni faras sen konscii, ke ni ruinigas nin mem.

En bona batalo, ni prenas decidon batali kontraŭ ni mem, kaj direktas viglan “artilerion” kontraŭ malsuperaj sentoj kaj malvirtoj, kiuj deprimas nian animon.

Batalo alkatenas nian koron al terkrusto, en korpremaj procezoj de reĝustiĝo, laŭ la leĝo de kaŭzo kaj efiko.

Bona batalo liberigas nian spiriton altiĝi al superaj sferoj.

Paŭlo el Tarso, skribinte al Timoteo, en siaj lastaj tagoj sur la Tero, liveris al ni grandvaloran difinon pri tiu temo. Li, kiu vivis en batalo ĝis la persona renkontiĝo kun Jesuo, ŝanĝis sian vivon favore al  bona batalo, ekde tiu neforgesebla momento, kiam li renkontiĝis kun la Majstro. Ĝis tiu momento, sur la vojo al Damasko, li vivis por mondaj gloroj, avida je efemera regado; tamen, de kiam Ananias akceptis la blindan kaj turmentitan leĝiston, tiu eniris en doloran submetiĝon.

Miskomprenita, malestimita, ŝtonumita, persekutita, plurfoje enkarcerigita, malforta kaj malsana, li, malgraŭ tio, neniam forlasis la servadon al bono, kiun li akceptis kune kun Jesuo. Li forgesis dolorojn kaj senfundamentajn akuzojn, suferitajn ĝenojn kaj insultojn, kaj, ĉe la fino de lia kariero kiel dissemanto de vero, la ekskonsilanto de la Sinedrio, ŝajne disbatita kaj venkita, foriris el la Tero, kiel vera triumfanto.

“Kaj jen mi estas kun vi ĉiujn tagojn, ĝis la maturiĝo de la mondaĝo.”
Jesuo (Mateo, 28:20.)

Ne diru, ke vi ne povas adopti ĝustan vojon, ĉar vi konsideras vin senigita je la inspiroj de Jesuo.

La hodiaŭaj tempoj science montras, ke spirita ligiteco ne dependas de spaco aŭ tempo.

Vi povas spekti prelegon de gvidanto de via komunumo kaj rikolti liajn vortojn, je longa distanco, per televidilo…

Vi povas konversacii kun amiko loĝanta en alia kontinento, per telefono…

Vi povas aŭdi vian preferatan kantiston kantanta tre malproksime, per radioaparato…

Vi povas ricevi mesaĝon de amiko, sur simpla paperstrio, per telegramo…

Vi povas sekvi, per kolumnoj de gazeto, tiun simpatian kronikiston, kiun vi neniam vidis persone…

Tiel ankaŭ okazas koncerne niajn kontaktojn kun Kristo de Dio.

Jesuo ne estas forestanta Majstro aŭ morta simbolo. Ankoraŭ nun kaj por ĉiam, Li estas por ni, tiuj akceptantaj Lian regadon, vigla konsilanto kaj viva ekzemplo.

Sufiĉas rememori Liajn instruojn, por ke ni spegulu Lin. Kaj, kiam ni vidigas Lin, laŭ niaj malvastaj konceptoj, ni ricevas de Li tiun penson aŭ helpon de ni bezonata, por ke ni trafe elektu kaj agu kun justeco.

Promesis al ni la Majstro, kiam Li alparolis la disĉiplojn: 

– “Kaj jen mi estas kun vi ĉiujn tagojn, ĝis la maturiĝo de la mondaĝo.”

Facile estas do kompreni, ke la Sinjoro estas kun ni, sed esperas, ke ni estu kun Li.

“…jen nun la tempo de favoro; jen nun la tago de savo.”

Paŭlo (II Korintanoj, 6:2..)

Oni povas diri, ke estas rekta rilato inter la fazoj de nia vivo kaj oportunoj por la animo.

Ĉia cirkonstanco signifas okazon kultivi spiritajn valorojn, kiaj la jenaj:

Sano – farado;

Malsano – perfektiĝo;

Juneco – preparo;

Plejaĝeco – saĝo;

Prospero – konstruo;

Malriĉeco – diligenteco;

Sukceso – servo;

Fiasko – sperto;

Gvidado – ekzemplo;

Subeco – kunlaborado;

Entuziasmo – prudento;

Malĝojo – kuraĝo;

Libereco – disciplino;

Kompromiso – fideleco;

Edziĝo – lernado;

Fraŭleco – abnegacio;

Laboro – devo;

Ripozo – favoro.

La plej diversaj cirkonstancoj en nia vivo signifas alvenon de taŭga tempo realigi, kiel eble plej bone.

Ne agu do, kiel iu atendanta estontecon por decidiĝi al serĉado de vero kaj kultivo de bono.

La apostolo Paŭlo, profunda scianto de homaj bezonoj, prave indikas, ke la tempo spirite leviĝi estas ĉiam nun.

 “…plenumiĝu ne mia volo, sed Via.”
Jesuo (Luko, 22:42.)

Ne malofte ni ŝanĝas la petojn formulitajn de ni cele al plenumo de niaj planoj.

Pluraj celoj stariĝintaj en nia animo kiel ardaj deziroj de nia sento, post kiam ili fariĝas plenumitaj, ŝanĝiĝas en trivialan aferon rapide anstataŭitan de novaj celoj.

Petoj de ni adresitaj al la Supera Vivo, en pluraj okazoj, kiam alvenas respondo, tiu respondo trovas nin jam ŝanĝiĝintaj kaj farintaj novajn petojn. Tio grava por ni en la hieraŭo, kutime malaltiĝas ĉe la limo de trivialaĵo, kaj tio, kion ni malatentis en la pasinteco, ne malmultajn fojojn, ŝanĝiĝas en esencan kondiĉon.

Nepras do prudente peti, kion ni deziras de la vivo.

Superaj fortoj zorgas pri ni koncerne niajn bezonojn, kaj disponigas al ni tion, kio estas efektive profitodona.

En multaj cirkonstancoj, okazaĵoj, kiuj ŝajnas malbonaĵoj, estas ja bonaĵoj, kiujn ni apenaŭ komprenas unuavide; kaj sufiĉas analizi la okazaĵojn de la vivo por kompreni, ke multaj el tiuj, kiuj ŝajnis bonaĵoj, rezultigis malbonaĵojn disŝirantajn al ni la konsciencon kaj vipantajn al ni la koron.

Ĉiuj ni havas admirindajn amikojn, kiuj emociiĝas antaŭ niaj humilaj petoj, kaj uzas influon kaj ĉiaspecan rimedon por helpi nin nome de amo kaj plurfoje kun malhelpo al ili mem, ĉar, ne malofte, ni ne estas preparitaj ricevi, kion ni deziras rilate komforton kaj favoron.

Ni lernu do labori, dum ni atendas la determinojn de la Dia Justeco pri niaj impetoj.

Grave estas rememori, ke Jesuo mem, pro fideleco al Dio, submetiĝis kaj diris: “Patro, plenumiĝu ne mia volo, sed Via.”

“Kaj li diris al ili: Venu mem aparte en dezertan lokon, kaj iom ripozu. Ĉar estis multaj venantaj kaj irantaj, kaj ili ne havis oportunon eĉ por manĝi.”
(Marko, 6:31.)

Hasto kaj maltrankvilo karakterizas la etoson ĉirkaŭ homoj malpli atentaj, en ĉiuj epokoj.

En la epoko de Jesuo, multaj jam moviĝadis tien kaj tien, sub premoj devenantaj de postuloj koncernantaj la materian vivon, kio kredigis al ili, ke ili ne havas tempon por pripensi.

Tio faris la Majstron direkti sin al la homamaso kaj diri: “Venu mem aparte en dezertan lokon, kaj iom ripozu.”

Tamen, kiel ekzistas tiuj troigantaj siajn proprajn bezonojn, kio senprudentigas ilin, tiel ankaŭ ekzistas kunuloj, kiuj troigas tion, kio koncernas ripozon, kaj, je ĉiu paŝo, ili trovas motivojn foriĝi de siaj plenumendaj devoj. Antaŭ minimumaj embarasoj, ili montras sin lace konsumitaj, elreviĝintaj, deprimitaj aŭ malsanaj, kio faras ilin paŭzi antaŭ la respondecoj koncernantaj ilin; En tia cirkonstanco, ili inklinas sin al senfareco kun la preteksto, ke ili bezonas mediti, reveni en bonfarton kaj virtecon aŭ preĝi. Por pravigi sian sintenon, multaj diras, ke Jesuo mem konsilis ripozon kaj preĝon, sed ili forgesas, ke la Sinjoro reakiris fortojn en la dezerto por reveni al sia laboro kaj daŭrigi sian mision…

En tiu senco, estas oportune rememori la tekstajn vortojn de la Evangelio. Jesuo ne asertis: “ripozu tiom, kiom vi volas”, sed ja, “ripozu iom”.

Paŭlo (II Korintanoj, 6:2.)

Savi, laŭ ĝusta senconuanco, ne signifas diigi, levi ĉielen, sanktigi iun per sublimiga magio aŭ liveri permesilon por renkontiĝo kun Dio.

Savi, laŭ preciza sinonimeco, estas “liberigi de ruino aŭ danĝero”, “gardi”, “defendi”, “ŝirmi” kaj neniu el tiuj signifoj senigas la homon je la respondeco gvidi sin mem kaj pliboniĝi.

Ŝipo savita kontraŭ tuja danĝero, ne estas sendevigita daŭrigi la vojaĝon, en kiu ĝi alfrontos, kompreneble, novajn danĝerojn, kaj malsanulo savita kontraŭ morto, ne ŝparas al si la devon daŭrigi siajn laborojn dum la vivo kaj venki malfacilaĵojn kaj tentojn. 

La Evangelio lasas nenian dubon pri tio. Petro, savita kontraŭ nedecidemo, estis pelata al propra vivtenado, ĝis kadukiĝo de liaj fizikaj fortoj. Paŭlo, savita kontraŭ krueleco, estis devigata al maksimuma penado favora al sia propra renoviĝo, ĝis la lasta forofero.

Se vi sentas en via koro alvokon al vero, fare de la Spiritisma Doktrino, vi devas kompreni, ke saviĝo, efektive, jam alvenis al vi. Ne tiu saviĝo naive intencanta atribui al ni, homoj ankoraŭ bezonantaj lerni, evolui, juste agi kaj korekti nin mem, posedon de anĝelaj titoloj, sed ja saviĝo en vera senco, tio estas, kiel helpo el la Ĉielo, por ke ni estu konsciaj pri niaj devoj antaŭ la Leĝo kaj kuraĝaj ilin akcepti kaj plenumi.

Antaŭ ĉio, ni ne detenu nin ĉe esprimoj pri memkompato, kio malŝparas pli da tempo, ĉe la tempo jam perdita. Ni rekonu, same kiel la apostolo, ke “la oportuna tempo” por saviĝo, t.e. korekti niajn erarojn kaj fari bonan uzon de nia vivo, estas ja la nuna.

Petro (II Petro, 1:1.)

Plurfoje, ni erare asertas, ke la eminentaj nomoj de Kristanismo estis privilegiitaj de la Diaj Leĝoj, sed sufiĉas simpla meditado pri la karakteroj de la Evangelio, por ke ni konsciu pri la malpraveco de tia koncepto.

Simon Petro parolas pri fido “egale valora”, kaj maloftaj figuroj fariĝintaj eminentaj ĉe la historio de Kristo kapablas konkuri kun li rilate personan renoviĝon.

Li estis fiŝkaptisto kun simpla vivstilo, homo preskaŭ malklera, ligita al familiaj devoj, loĝanto ĉe malriĉega vilaĝeto, sekvanto de la Evangelio kaj submetita al tentoj kaj hezitoj, kiuj, kelkajn fojojn, faligis lin; li, tamen, leviĝis al pozicio de apostolo de la plej alta kaŭzo por la homaro, pliigis siajn sciojn, akiris gravecon kiel kondukanto kaj frato de lia komunumo, gvidis la kristanan idealon ĉe la metropoloj de lia epoko kaj, ĉiufoje kiam li rekonis sin en eraro, li klopodis korekti sin kaj iri antaŭen, en konstanta plenumado de la devoj koncernantaj lin.

Fakte, estas nenia pravo rajtiganta nin foriĝi de la laboroj celantaj instruadon de ni mem antaŭ la Kristo, sub la preteksto, ke ni ne rikoltis, favore al nia spirita venko, esencajn rimedojn por solvi demandojn ligitajn al polurado de nia personeco.

Petro, laŭ la aŭtoritato donita de lia propra konduto, asertas al ni, ke, antaŭ la Dia providenco, ĉiuj ni ricevis samajn valorojn por realigi bonfarojn de  sama fido.

“Ĉar jen estas nia singratulado, nome la atesto de nia konscienco…”
Paŭlo (II Korintanoj, 1:12.)

Akceptinte spiritan renoviĝon cele al konkero de lumo, preskaŭ ĉiam, ni estas kontraŭstaritaj de ombraj fortoj, kvazaŭ nia koro estus elmetitaj al ĉiaj detruaj kritikoj.

Vi kultivas bonecon, sed oni opinias vin idioto.

Vi elmontras paciencon, sed oni taksas vin poltrono.

Vi pardonas suferitajn batojn, sed oni konsideras vin malkuraĝulo.

Vi kondutas kun humileco, sed oni rigardas vin stultulo.

Vi diras veron, sed oni supozas vin spirite persekutata.  

Vi agas serene, sed oni juĝas vin pigrulo.

Vi helpas frate, sed oni venenas vian agon.

Vi havas fidon, sed oni diras, ke vi estas fanatikulo.

Vi plenumas viajn kristanajn devojn, sed ekestas mokoj.

Tamen, spite al ĉiaj duboj kaj kontestoj ĉirkaŭantaj viajn paŝojn, iru antaŭen, kaj plenumu la devojn al vi  proponatajn de la vivo, laŭ la atesto de via konscienco, kun la certeco, ke vera feliĉo signifas, koncerne al ĉio, pacon en ni.

“Sed mi decidis por mi mem, ke mi ne venos al vi denove en malĝojo.”
Paŭlo (II Korintanoj, 2:1.)

Estu singarda rilate ian malĝojon kapablan ŝanĝiĝi en koton el galo aŭ fajregon el angoro, ĉe la koro.

Sentoj, pensoj, paroloj kaj agoj estas magnetaj rimedoj altirantaj nin al malbono aŭ bono, laŭ la direkto, kiun ni donas al ili.

Senutila plendo malfortigas optimismon, kaj estigas malkonfidon kaj turmenton.

Vinagra sinteno nuligas grandanimajn iniciatojn, kaj detruas bonfarojn ĉe ties naskiĝo.

Kolero mortigas animajn fortojn, kaj alportas antaŭtempan elĉerpiĝon.

Rankoro nuligas esperon, kaj ruinigas la eblojn labori.

Malespero bruligas la grundon de nia idealo, kio ekstermas la eblojn semi por bono.

Se vi aspiras konstrui pli bonan mondon, plantu bonvolemon kaj serenecon, komprenemon kaj sindonemon ĉe la grundo de via propra animo.

Ĉiuj ni dependas unuj de aliaj rilate al plenumado de la devoj koncernantaj nin. La vivo, tamen, per ĉiuj irantaj kun ni sur la sama vojo, reagas sur nin laŭ niaj agoj; por plenumi do la taskojn, kiuj koncernas nin, ĉiuj irantaj apud ni kunlaboros kun ni, ĉe la kadroj de nia helpa agado, per tio aŭ alio, proporcie al kvanto kaj kvalito de tio, kion ili ricevos.

“Vi do estas la korpo de Kristo, kaj membroj en ĝi, ĉiu laŭ sia parto…”
Paŭlo (I Korintanoj, 12:27.)

La Evangelio ne invitas nin senfare fidi al potencoj de Kristo, kvazaŭ ni estus salajritaj por labori kiel funkciuloj ĉe klikoj, kie fido manifestiĝus per malplena adorado.

La apostolo Paŭlo igas nin kompreni la amplekson de nia koncerna respondeco antaŭ la Bona Mesaĝo.

Ĉiu kristano estas viva parto ĉe la fundamenta korpo de principoj de nia Majstro, kaj havas difinitan funkcion.

Ne iluziiĝu do pri tiu fido al la Sinjoro, kiu ekskluzive manifestiĝas per viaj lipoj, sen kunlaboro de via propra klopodo koncerne la edifan laboron destinitan al vi.

Kiam ni sentas, pensas, parolas, kaj, eĉ se ni troviĝas en tiu aŭ alia cirkonstanco, nepras kompreni, ke ni devas senti, pensi, paroli kaj agi, kvazaŭ la Majstro mem sentus, pensus, parolus kaj agus en ni kaj per ni.

Iu eble diros, ke tio estas aroganta trotaksado de ni mem; tamen, malgraŭ niaj evidentaj neperfektaĵoj, nepras komenci vivi en la Sinjoro, por ke la Sinjoro vivu, kie ni devas vivi.

Por ke tio efektiviĝu do, ni ĉiutage demandu nin mem, kiel Jesuo farus, kion ni intencas fari, ĉar, se Kristo estas nia gvidanto kaj mentoro koncerne nian fidon, ni ĉiuj, liaj servistoj, estas vokitaj, ĉe la kadroj de nia persona agado, Lin difini kaj trakti per fidela agado.