Etikedo: Spiritaj Mesaĝoj

“kaj renoviĝu rilate al la spirito…”
Paŭlo (Efesanoj, 4:23.)

   Perfektiĝi laŭ bono estas determino de la Leĝo.

   En pluraj okazoj, vi asertas esti laca, sen ia ajn rimedo entrepreni vian renovigon.

   Vi kredas vin malsana, nekapabla…

   Vi konsideras vin senforta, duonmorta…

   Tamen, nun, kiel antaŭ jarcentoj da jarcentoj, la naturo estas sublima renaskiĝo.

   Tagoj renoviĝas.

   Sezonoj renoviĝas.

   Sur malnovaj arboj hakitaj, verdaj ĝermoj aperas novaj.

   Jarmilaj ŝtonoj aliformiĝas laŭ la servoj proponitaj de evoluado.

   Eĉ en la kemiaj procezoj de la korpo de vi portempe loĝata, renoviĝo devas esti senĉesa.

   Renoviĝas aero, kiun vi enspiras.

   Renoviĝas nutraĵoj, kiu nutras vin.

   Renoviĝas la ĉela organizado, sur kiu vi apogas vin.

   Renoviĝas purigaj metodoj, kiuj zorgas pri via sano.

   Permesu do, ke viaj emocio kaj rezono renoviĝu, por ke vi kiom eble ĉion faru bone.

   Studu, rezonu, atentu kaj meditu…

   Estonte, reenkarniĝo certe kondukos vin en novajn batalojn kaj novajn instruojn; tamen restu certa, ke ĉiu nobla leciono hodiaŭ lernata, eĉ se plej obskura kaj  simpla, ĉiam signifos por vi faciligon, kiu morgaŭ favoros vin.

“dankante Dion, la Patron, ĉiam pro ĉio en la nomo de nia Sinjoro Jesuo Kristo.
Paŭlo (Efesanoj, 5:20.)

   Universo estas fluo de amo senĉese moviĝanta. Ne interrompu ties influan fluecon.

   En tiu senco, rememoru, ke neniu estas tiom superŝarĝita de devoj, ke li ne kapablu, iam kaj iam, rigardi supren, al la ĉielo, aŭ diri simplajn vortojn, por esprimi sian dankemon.

   Konsideru sanktaj viajn devajn laborojn, sed ne forgesu la minutan aprezon al aliaj.

   Viaj gepatroj ne pridubas vian amon al ili, tamen ili multobligos siajn proprajn fortojn, antaŭ via komprenema sinteno; viaj gefiloj observas vian bonecon, tamen ili spertos novan entuziasmon pro via amema rigardo; viaj movadaj kolegoj konas vian solidarecon, tamen ili estos tuŝitaj de renoviga energio antaŭ la firmigo de via spontana kunhelpo; viaj kamaradoj rekonas vian amikecon, tamen ili riĉiĝas de sanktaj esperoj, aŭdinte vian fratan parolon.

   Neniu kapablas taksi la gravecon de tiaj malgrandetaj donacoj.

   Preĝo, afabla saluto, floro aŭ amika letero kapablas estingi la fajron de longdaŭraj kvereloj, aŭ disigi densajn ombrojn.

   Ni ne parolas, tie ĉi, pri flataĵoj, kiuj fuŝas aŭ falsaj laŭdoj, kiuj venenas, sed ja pri amikeco kaj dankemo, kiuj valorigas laboron, kaj nutras bonon.

   Eĉ se tro kruda estas via vojo, lernu esperi kaj beni, por ke ĝojo iru antaŭen, kaj kuraĝigu korojn kaj manojn prenantajn sur sin la taskon disvastigi la Senfinan Bonecon.

   Dio mem neniam troviĝas tiom superŝarĝita, ke Li forgesas teni la Sunon, kiu varmigas, en Lia nomo, la plej malgravan vermon, en la lasta abisma fendo.

“Ĝoju kun ĝojantoj, ploru kun plorantoj.”
Paŭlo (Romanoj, 12:15.)

   Fakte, sur la Tero, pli facile estas plori kune kun plorantoj.

   En pluraj cirkonstancoj, aliulaj ĉagrenoj taŭgas kiel konsolo por la niaj.

   Tiu eltenanta enormajn ŝarĝojn stimulas nin elteni malgrandajn embarasojn.

   En kraŝo, kiu eble farus nin viktimoj, ni, kun emocio, etendas niajn manojn por helpi vunditojn, kaj tenas, ne malofte, iluzion, ke ni estis benataj de Dio, kvazaŭ respondeco pri prokrastoj kaj pruntoj konceditaj al ni de la Dia Mizerikordo, laŭ la Leĝo, estus por ni ia kunaranĝo de favoro kaj escepto.

   Helpi al tiuj troviĝantaj en elprovoj pli grandaj, ol la niaj, estas sublima karitato; tamen ni ne povas ne rekoni, ke konsili paciencon al tiuj, kiuj ploras, kiam ni staras kiel trankvilaj superuloj, similas paroli marĝene de iu problemo, sen esti en ĝi.

   Per tia rezono, ni ne volas malgrandigi la valoron de bonfarado. Sen ĝi, niaj manoj fariĝus monavidaj “krifoj”, kaj egoismo transformus la Teron en frenezulejon.

   Ni nur deziras montri, ke estas pli facile plori kun plorantoj, ol ĝoji kun ĝojantoj. Helpi per pano aŭ ĝojo, kiuj abundas ĉe nia hejmo, estas ago facile realigebla, sed ĝoji pro aliulaj ĝojoj, sen ia ajn nuanco de envio aŭ nekontenteco, devigas nin porti sufiĉe puran amon en la koro.

“…Amo ne envias …” 
Paŭlo (I Korintanoj, 13:4.)

   Multaj asertas sian disponon helpi nome de karitato; tamen, por ke ili helpu, ili postulas rimedojn apartenantajn al aliaj.

   Ili volas subteni mizerulojn…

   Tamen, por ke ili subtenu, ili bezonas la saman salajron, kiel tiu de la kolego iniciatinta iun entreprenon.

Ili esprimas sian inklinon protekti neŝirmitajn infanojn…  

   Tamen ili asertas, ke ili nur komencos tiun agadon, kiam ili akiros domon similan al tiu de ilia amiko pli prospera, ol ili.

Ili esprimas sian deziron kunlabori por starigo de fido, ami kaj klarigi suferantojn…

   Tamen Ili intermetas kondiĉon, ke ili ĝuu  aŭtoritaton similan al tiu de la kunuloj, kiuj, antaŭ ol ili, administras tiun aŭ alian institucion.

Ili intencas partopreni en la kadroj de tiuj, kiuj skribas por diskonigo de la spirita lumo…

   Tamen ili agados nur, kiam ili akiros la saman kompetentecon, kian de tiuj jam dediĉintaj larĝan parton de sia vivo al prilaborado de la skriba lingvo.

   Se vi aspiras servi al bono, ne detenu vin en senfara intenco, kiel iu postulanta, ke la rimedoj de aliaj iru en viajn manojn.

   Karitato ne envias.

   Koncerne la komunan taskon, ni faru nian parton.

   Bonfaremo, jes, al ĉiuj:

   Manĝo disdonita.

   Vestaĵo al iu nuda.

   Medikamento al malsanuloj.

   Rifuĝejo al tiuj vagantaj senhejmaj.

   Ŝirmo al neprotektitaj infanoj.

   Helpo al maljunulo en invalideco.

   Protekto al vidvinoj.

   Ŝirmejo al senhavuloj.

   Konsolo al malfeliĉaj.

   Espero al tiuj, kiuj ploras.

   Same necese estas etendi bonfarojn en aliajn kampojn:

   Komprenemo ĉe familio.

   Laborado sen plendoj.

   Kunlaborado sen kverelo.

   Elaĉeto sen plorado.

   Respekto al tiu, kiu parolas, eĉ se la temo havas nenian edifan celon.

   Konsidero pri aliulaj problemoj.

   Sereneco antaŭ provokoj.

   Toleremo rilate aliulajn ideojn.

   Ĝentileco sur stratoj.

   Bonfarado povas fari miraklojn kaj ankaŭ stimuli malavarecon kaj dankemon; tamen, nome de karitato, ĉia bonfarado, por fariĝi plena, nepre bezonas paciencon.

   Ĉiufoje kiam cirkonstancoj invitas vin aŭdi evangeliajn veraĵojn, ne supozu, ke hazardo regas en tiaj okazaĵoj. Nevideblaj fortoj favoras tiun oportunon, por ke vi sciiĝu pri via propra vojo.

   Ne fariĝu do malatenta, ĉar, baldaŭ, vi certe estos vokita de la vivo por la necesa atesto.

   Observu karierojn kaj lernobjektojn, laŭ kiuj diplomiĝas certaj fakuloj.

   Medicinaj studentoj aŭdas lekciojn por kuraci malsanulojn aŭ ilin helpi; studentoj pri inĝenierio aŭdas instruojn por ilin apliki laŭ konstruteknikoj, en nia planedo; librotenistoj uzas sian tempon tiamaniere, ke, laŭ la arto kalkuli, ne manku garantio por subtenado de komerco; ŝpinistoj lernas detalojn pri certaj maŝinoj por servi ĉe la industrio de fadeno, en estonta tempo.

   Ĉia ajn nobla lernaĵo akirita estas netaksebla riĉigo por la animo, sed, se ĝi restas senflua en la animo de tiu ĝin retenanta, ĝi similas panon kaŝitan al tiuj, kiuj ploras pro malsato.

   Oni aŭdu la principojn venintajn el la Supera Sfero, sed ankaŭ agu laŭ ties gvidado, ĉar, se ni scias, sed ne faras tion instruitan de la Bono, pli bone estus, se ni ne scius, por ke ni ne estu tributotaj per pli grandaj suferoj, ĉe la karceroj starigitaj de rimorso kaj kulpo.

El la libro “Palavras de vida eterna”,
diktita de la Spirito Emmanuel,
mediume skribita de Chico Xavier,
kaj al Esperanto tradukita de Joel do Ó.

   Meti la Dian donacon parolo en ŝliman vazon de plendado similas ŝalti grandvaloran lampon interne de rubujo.

   Ne ŝanĝu viajn proprajn vortojn en koton sur malfermitaj vundoj.

   Utiligu la mirindaĵon vorto por starigi bonon anstataŭ etendi, per ĝi, malbonon.

   Starigu esperon por tiuj falintaj dum la bataloj karakterizantaj nian vivon. Reliefigu la sublimajn ecojn de amo antaŭ tiuj, kiujn malamo venenas. Laŭdu la perspektivojn devenintajn de fido ĉe tiuj plorantaj en elreviĝo. Reliefigu la noblajn kvalitojn de amiko perdinta memestimon. Trovu oportunon helpi, kie aliaj trovas nur kialojn riproĉi. Starigu revigligan laboron, kie pesimismo kondamnas. Serĉu la plej bonan flankon en ĉia situacio, por ke la plej bona solvo estu efektivigata. Kaj, kiam moralaj baroj pligrandiĝas, kvazaŭ malbono estus triumfonta, se vi ne povas diri ion favore al bono, silentu kaj preĝu.

   Pensu pri bono, kiam vi ne povas paroli pri ĝi.

   Semo ŝanĝas, renovigas la grundon.

   Silenta guto da trankviligaĵo serenigas torturitan korpon.

   Neniam plendu pri aliaj, ĉar, se ni plendas kontraŭ iu, necese estas konsulti nian propran konsciencon, ĉu, en la sama cirkonstanco, ni ne estus farinta tion aŭ alion per pli fuŝa maniero.

“Kaj li leviĝis, kaj iris al sia patro. Sed kiam li estis ankoraŭ malproksime, lia patro lin vidis kaj kortuŝiĝis, kaj kurinte, falis sur lian kolon kaj lin kisadis.”
Jesuo (Luko, 15:20.)

   Eble, tiu aŭ alia falo ombras al vi la koron, kaj vin senkuraĝigas.

   Vi revas vivi en pura fido, vin dediĉi al laboroj favoraj al bono, sed   kunportas rimorson kaj malĝojon.

   Vi malŝparis energiojn dum via vivo, deflankiĝis de sanktaj votoj, eraris, falis en neadon, kiel vojaĝanto perdinta lumon…

   Tamen observu la Dian Providencon vin restariganta.

   La Dia amo mankas neniam.

   Por ĉiu vundo estas taŭga kuracilo.

   Por ĉiu perturbo venos reĝustigo.

   Atentu la instruon de Jesuo pri la reveno de la malŝparema filo.

   La renkontiĝo ne okazis hejme, kun mokaj riproĉoj kaj humiligoj al tiu filo en morala mizero.

   Rimarkinte lin, dum li revenis ankoraŭ iom for sur la strato, la patro estis tuŝita de intima kompato, kaj rapidis por lin brakumi kaj kisi.

   La patro ne esperis tondrajn pentofarojn fare de lia filo, ne postulis senkulpigojn, ne petis pravigojn, nek trudis ian ajn kondiĉon por etendi al li siajn brakojn; li simple atendis sian filon stariĝi kaj deziri la koran varmon patran.

“Sed li responde diris al sia patro: Jen tiom da jaroj mi servas al vi, kaj neniam mi malobeis vian ordonon, tamen vi neniam donis al mi kapridon, por ke mi estu gaja kun miaj amikoj…”
Jesuo (Luko, 15:29.)

En la parabolo de la malŝparema filo, ni trovas ne nur fraton revenintan sperta kaj pentinta al hejma kunvivado.

En ĝi, ankaŭ rolas justa frato, sed egoisma, remaĉanta kritikon kaj plendon.

Li observas sian patron, kiu brakumas, kun ĝojo, sian pentintan fraton; li, tamen, kritikas kaj alfrontas. Li tenas sin kiel iu bedaŭranta plenumitan devon, kaj agas kiel homo malestimanta sian propran noblecon.

Li estas fidela al la servoj proponitaj de lia patro, tamen kritikas liajn agojn. Li laboras kun sia patro, tamen aspiras lin kateni al siaj propraj kapricoj.

Li zorgas pri liaj interesoj, sed deziras liajn panon kaj monon.

Li tenas sin fidela, sed aspiras elstarecon kaj heredon.

Se la patra koro elmontras grandanimecon, li eksplodas pro ĵaluzo kaj plendo. Se lia patro pardonas kaj helpas, li intermetas la meriton, pri kiu li taksas sin posedanto, kaj per tio provas limigi lian bonecon.

Li vagas inter krueleco kaj afableco, ombro kaj lumo.

Li estas justa kaj maljusta, tenera kaj agresa, kunulo kaj kritikanto.

Li deziras sian patron nur por si mem; la bienon kaj rajton, ekvilibron kaj trankvilecon li volas ekskluzive por si.

Survoje al fido, sammaniere analizu vian sintenon.

Se vi sentas vin ligita al Supera Sfero pro viaj agoj kaj celoj, paroloj kaj pensoj, ne kateniĝu al vanteco esti bona. En ia ajn cirkonstanco, ne forgesu, ke Dio estas ĉies patro, kaj, se Dio helpis vin esti kun Li, tio okazis, ĉar Li petas, ke vi, kune kun Li, helpu aliajn homojn.

“Kiu do scias bonfari, kaj ne bonfaras, ĉe tiu estas peko.”
(Jakobo, 4:17.)

Vi kritikas per laŭta voĉo tiujn ŝuldiĝintajn pro ŝtelaj deliktoj; tamen, se vi senutile amasigas  rimedojn necesajn al subtenado de aliaj homoj, vi ne rajtas argumenti senkulpecon.

Vi akuzas tiujn falintajn en krimon; tamen, se vi nenion realigas favore al estingo de deliktoj, vi ne rajtas riproĉi.

Vi montras egoismon de registaroj; tamen se vi entuziasmiĝas ĉe egoismo de regatoj, viaj vortoj estas nenio alia, ol vanaj paroloj.

Vi kritikas ĉiujn, kiuj instruas siajn kunulojn per nesufiĉa maniero; tamen, se vi havas kompetentecon, kaj fuĝas de la eduka agado, vi ne povas resti trankvila pri vi mem.

Vi plendas kontraŭ tiuj kunuloj de vi taksataj kiel ribeluloj kaj malvirtuloj, se vi observas ilian laboron favore al aliaj homoj; tamen, se vi sentas vin sufiĉe virta, sed faras eĉ ne minimuman agon favore al suferantoj, la vortoj elirintaj el via buŝo signifas nenion alian, ol maljustecon.

Laboru per viaj tutaj animo kaj koro, por ke vi rajtu komenti rezultatojn.

Neniu rajtas postuli de aliaj, kion li ne proponas al si mem.

Kiu scias, kion li devas fari, kaj ne faras, tiu forlasas la devojn, kiuj koncernas lin, kaj falas en bedaŭrindan neglekton, kaj, se tiu intencas malhelpi iun, kiu klopodas bonfari, certe li respondecos, per duobligitaj sindevigoj, pri tio, kion li ne faris.