SEA

“Sed ĉiu kontrolu sian propran faradon, kaj tiam li havos singratuladon pri si mem, kaj ne pri sia proksimulo.”
Paŭlo (Galatoj, 6:4.)

   Eĉ se vi sentas vin en loko nekongrua kun viaj kapabloj, kaj, eĉ se via agado ŝajnas al vi bagatela, memoru, ke la Leĝo de la Sinjoro nuntempe lokas vin, kie vi povas plej bone agadi kaj plej efike lerni.

   Jen do via privata kaj netransigebla devo ĉe la plenumado de la universala plano de Dio.

   Tial ne aspiru tuj preni sur vin la samajn respondecojn, kiaj de tiuj submetitaj al prijuĝo de homamaso, kun la preteksto, ke vi devas plenumi specialan mision antaŭ la Dia Providenco.

   Faroj plenumataj de vi, en la lastaj ŝtupoj aŭ en plej obskura hejma kampo, estas tre grava laŭ la projektoj de Dio. Simpla paperfolio veninta el viaj manoj eble estas tiu, sur kiu estas skribitaj vortoj destinitaj al konsolo de tuta komunumo, kaj bebo postulanta de vi pezajn noktojn de maldormo eble estas tiu kunportonta helpan bonfaron al tuta popolo. Akvofonto de vi protektata ne malofte fariĝas fonto de nutraĵo por miloj da estaĵoj, kaj arbo plantita de vi, eble donos morgaŭ medikamenton, kiun vi bezonos.

   Via hodiaŭa laboro estas la plenumenda devo, kiun la Sinjoro nun proponas al vi. Plenumu ĝin kiom eble bone, kaj rememoru, ke, malgraŭ la dia grandeco de nia Dia Majstro, estis Li, iam, sur la Tero, simpla infano petanta sindonan kaj aman konsolon de la brakoj de Lia malriĉa patrino provizore engastiĝinta en stalo, sen komforto kaj for de sia hejmo.

 Kaj jen mi estas kun vi ĉiujn tagojn, ĝis la maturiĝo de la mondaĝo…”
Jesuo (Mateo, 28:20)

   Religiaj pastroj, en diversaj kristanaj temploj, asertas ĉie kaj ĉiutage, ke Jesuo apudestas mondajn estrojn, sciencistojn, gvidantojn de la popola menso kaj ĉiajn civilizaciajn kampojn; tamen ni konstatas, ke, plejparte, la kondukantoj kaj kondukatoj sur la mondo restas en evidenta malpaco, vidigantaj, tie kaj tie, konfliktojn, el kiuj rezultas sango kaj malamo.

   Ŝajne, ĉio malkonfirmas la optimisman parolon de predikantoj, tiel granda la ventego de malamikeco blovanta el ĉiuj lokoj.

   La predikantoj de la Evangelio, tamen, tenas matematikan precizecon en tiaj asertoj.

   Jesuo ne formulis vanajn promesojn…

   Li ja estas kun ĉiuj koroj sur la Tero, de ĉiam kaj por ĉiam; sed la Spiritisma Doktrino, kiel ŝlosilo por la notoj de la kristana Testamento, montras, sen ia ajn dubo, ke la Majstro estas kaj estos kun la tuta Homaro, tamen ni nur rikoltos la videblan kaj tuj ĝueblan frukton de Lia sublima ĉeesto apud la surtera homo apartenanta al tiu aŭ alia klaso, kiam ankaŭ ni estos kun Li.

   Fakte, ne la Sublima Patro blovis en nin, spiriton de timo. Kontraŭe, Li larĝe dotis nin per potenco, amo kaj modereco.

   Ĉiuj ni do estas dotitaj per rimedoj taŭgaj disvolvi, ĝis la senfino, la Diajn talentojn, nome: ‘potenco’, kiu signifas moralan valoron, ‘amo’, kiu signifas konstantan servadon ĉe bono kaj ‘modereco’, kiu signifas ekvilibron.

   Tamen, kiel laboristo forlasinta sian maŝinon, kredanta ricevi senpune salajron, sen ŝvito karakterizanta la respondan laboron, ni metas flanken nian respondecon, kaj supozas ricevi senpage favorojn de la vivo, sen la koncerna penado favora al nia mempoluro. Laboristo, en similaj cirkonstancoj, gajnas materiajn avantaĝojn, sed, en sia intimeco, li restas sur nivelo de nekompetenteco; kaj ni, restante en simila sinteno, povas ĝui konsiderojn el la surtera kampo, sed, interne, ni situas sub ombro de malsaĝeco. 

   Jen kial ni estigas, malprofite al ni mem, atmosferon de timo, en kiu monstroj de egoismo, malkonsento, despero kaj krueleco disvolviĝas tiel same, kiel diversaj malsanoj multiĝas en putraĵo.

   Ne falu do en fiksiĝantan kaj detruan ideojn devenantajn de timo, kapablajn konduki en ruinon la plej bonajn intencojn, ĉar, se vi utiligas potencon, amon kaj moderecon – talentojn donitajn al vi de Dio, favore al via propra perfektiĝo – vi daŭre iros antaŭen, sur la Tero kaj trans ties materiaj limoj, laŭ prilumita koro kaj pacigita konscienco.

“ĉar mi lernis, en kia ajn stato mi estas, en tio esti kontenta.”
Paŭlo (Filipanoj, 4:11.)

   Vi asertas fervore deziri servi; tamen, por tion realigi, vi prezentas diversajn kondiĉojn.

   Vi disponas proprajn rimedojn, tamen vi ilin konsideras nesufiĉaj por taskoj koncernantaj materian helpon al proksimulo, kaj tial vi atendas monon disponigotan de aliaj homoj.

   Vi havas vastajn eblojn alfabetigi tiujn, kiuj bezonas instruon, vi, tamen, atendas diplomon, kiu, eble, neniam alvenos.

   Vi havas piedojn kaj brakojn liberajn, kiuj garantias al vi kapablon helpi kunulojn elmetitajn al malfacilaj elprovoj; vi, tamen, atendas kunlaborantojn, kiuj, verŝajne, neniam decidiĝos al frata kunlaborado.

   Vi posedas multnombrajn talentojn plenumi, inter la homoj, benatan mision de pura amo; tamen vi atendas, ĉe la familio, idealan kamaradon.

   Se vi jam vekiĝis por kunlabori kun Jesuo, rememoru la aserton de Paŭlo: “mi lernis, en kia ajn stato mi estas, en tio esti kontenta.”

   Kiam Paŭlo skribis tiujn liniojn, li estis arestita en Romo. Ĉirkaŭ li, nur la dolora atmosfero de karcero. Senanimaj gardistoj, malfeliĉaj kunuloj, malsanoj kaj fiaj vortoj. Ne ĉiam pano sur la tablo, nek pura akvo, nek konsolo, kaj ne ĉiam amika voĉo…

   Tamen, anstataŭ rezigni, la pioniro de la Evangelio proponas vivon kaj forton, serenecon kaj bonanimecon el si mem.

   Se vi aspiras servi al aliaj, kaj sekve servi al vi mem, ĉe la regno de la Spirito, ne malŝparu tempon en senutila atendado, ĉar ĉiu sentanta kaj aganta kune kun Kristo, sate vivas, klopodas pliboniĝi, kaj plibonigas la vivon per tio, kion li havas.