SEA

“Patro, pardonu ilin; ĉar ili ne scias, kion ili faras…”
Jesuo (Luko, 23:34.)

Ĉiufoje, kiam malsano minacas vin, vi kompreneble prenas medikamentojn liberigontajn vin de tiu afekcio:

Analgezikojn kontraŭ doloro…

Trankviligaĵojn kontraŭ anksio…

Resume, se vi suferas ian fizikan problemon, vi klopodas resanigi la funkcion de la vundita organo.

Atentu tian cirkonstancon, kaj rememoru, ke estas malsanaj pensoj rilataj al plendo kaj rankoro, antaŭjuĝo kaj antipatio, kiuj petas de vi taŭgan medikamenton, por ke restariĝu via ekvilibro.

Kaj, se dum vulgaraj malsanoj vi bezonas trankvilecon favore al via resaniĝo, tute nature, ke, dum spiritaj afekcioj, vi bezonas forgeson, por ke revenu viaj fortoj.

Pardono do estas sankta sanigilo kontraŭ mensaj turmentoj, ĉe niaj ĉiutagaj bataloj.

Kiel vi ne devas reteni malpuraĵojn kaj infektojn en via fizika korpo, tiel same ne retenu antipation kaj rankoron en via propra animo.

Pardonu ĉiujn, kiuj ĝenas vin; pardonu ĉiujn, kiuj vundas vin.

Pardonu nun, hodiaŭ kaj morgaŭ, senkondiĉe.

Rememoru, ke ĉiu homo portas kun si malperfektaĵojn kaj malfortaĵojn proprajn al li, kiel ankaŭ ni, estuloj ankoraŭ misharmoniaj, kunportas la niajn.

Jen kial Jesuo, la dia Misiisto, krucumita danke al senprava persekuto, petegis de Dio, antaŭ siaj propraj ekzekutistoj:

“Patro, pardonu ilin; ĉar ili ne scias, kion ili faras…”

Kaj, lasinte siajn turmentantojn ĉe la problemoj karakterizantaj ĉiun el ili, Li subtenis en si mem la lumon de tiu Amo, kiu disigas ĉian ombron, kaj, per tiu ekzemplo, Li instruis nin konkeri eternan lumon.

El la libro “Palavras de vida eterna”, diktita de la Spirito Emmanuel, mediume skribita de Chico Xavier, kaj al Esperanto tradukita de Joel do Ó.

“Sed parolu vi tion, kio konvenas al la sana doktrino.”
Paŭlo (Tito, 2:1.)

Sur parola kampo, dediĉas la homo plejparton de sia vivo. Kaj, de parolo, ordinare devenas bono kaj malbono signantaj lian vojon.

Kaj, en tiu senco, oni bedaŭru la tiom malŝparitajn fortojn.

Preskaŭ ĉiam, kalkulinte la sumon de niaj konversacioj dum tuta ekzistado, la rezulto montras minimuman profiton, kontraŭ larĝa kvanto da malprofito kaj senutileco.

Ne malofte, oni elmontras nenian dankemon pro la riĉeco de hela tago; tamen sufiĉas, sur la ĉielo, simpla nubo, el kiu falas milda pluveto, por ke multaj homoj vinagre envicigu longajn komentojn faritajn el senprudentaj vortoj. Ordinare, oni apenaŭ atentas gravajn servojn publikajn; tamen, se ekestas svaga necerteco pri administraj laboroj, estiĝas longaj debatoj fare de la publika opinio.

Estas homoj, kiuj havas barometron hejme nur por kritiki veteron, same kiel estas tiuj akurate legantaj ĵurnalojn nur por riproĉi registaron.

Multaj ripozas trankvilaj, kiam ili estas antaŭ edifaj instruoj, kaj pri tio pretekstas malsanan memoron; tamen, se radioelsendoj anoncas ian katastrofon, ili elmontras admirindan regadon mensan, kaj malŝparas vastan kvanton da horoj, per elokventaj komentoj.

Svenas atento, kiam estas necese lerni pri bono, sed la rigardo flame interesiĝas, kiam vidiĝas malbono.

La Mondo, en si mem, estas parolejo de grandegaj dimensioj, kie animoj renkontiĝas por paroli kaj interkonsenti ion fari…
Raraj, tamen, parolas por helpi…

El la plejmulto elverŝiĝas dornaj riproĉoj, turmenta envio, fajra kritiko aŭ labirinto el plendoj.

Sed, por ni, la Evangelio estas prava rilate tiun averton.

“Sed parolu vi tion – diras la apostolo –, kio konvenas al la sana doktrino.”

Ne forgesu do, ke, de sento al sento, ni alvenas al ideo. De ideo al ideo, ni alvenas al parolo. De parolo al parolo, ni alvenas al ago. Kaj, agon post ago, ni heligas nian vojon aŭ kovras, per mallumo, nin mem.

El la libro “Palavras de vida eterna”, diktita de la Spirito Emmanuel, mediume skribita de Chico Xavier, kaj al Esperanto tradukita de Joel do Ó.

“Zorgu pri vi mem kaj pri via instruo. Persistu en tio; ĉar, tion farante, vi savos vin mem, kaj tiujn, kiuj vin aŭskultas.”
Paŭlo (I Timoteo, 4:16.)

Ĉie troviĝas amaso de pesimismaj homoj senkuraĝaj, kies brakoj restas senfare ripozantaj.

Ili ne komprenas laboron kaj konfidon, serenecon kaj vivan fidon, kaj kutime uzas vortojn, kiuj lasas fortan impreson, dum ili kondamnas cirkonstancojn kaj aliajn homojn.

Iujn fojojn, tiaj negativaj batalantoj prenas sur sin la respondecon gvidi.

Tamen, malgraŭ la graveco de iliaj devoj, ili restas hezitemaj.

La surteraj malfacilecoj estas efektive enormaj, kaj iliaj obstakloj postulas grandajn penojn de noblaj animoj trairantaj sur nia mondo; tamen nepras, ke ĉiu disĉiplo ne neglektu la zorgon pri si mem. Ne malhaveble, ke li ne nur viglu super sia interna kampo, valorigu disciplinon, kaj ilin akceptu, sed ankaŭ ekzamenu la bezonojn de lia koro. Simila sinteno kondukas la animon al pli vastaj horizontoj, kio estigas grandan komprenemon, en kiu ni intime gardas sanktan respekton por ĉiuj evoluaj rondoj, kaj, tiel, profitodonan esperon kaj renovigan optimismon, kiel heredaĵon.

Zorgi pri si mem signifas labori favore al propra saviĝo kaj aliula elaĉeto. Tia la prava vojo por akirado de eternaj valoroj.

Kiam lernanto limigas sin per tro da teorio, kaj neglektas la oportunon fruktodoni, li ripozas apud la laborejo, kaj, iom post iom, lokas sin sur tereno de satana kritiko pri tio, kio ne estis objekto de lia atento kaj sperto.

El la libro “Palavras de vida eterna”, diktita de la Spirito Emmanuel, mediume skribita de Chico Xavier, kaj al Esperanto tradukita de Joel do Ó.