La plej bona rimedo

“Kaj la pacienco havu sian perfektan faradon, por ke vi estu perfektaj kaj kompletaj, ne havante mankon.”
(Jakobo, 1:4)

Pli ol vulgarajn malsanojn en via korpo, vi suferas animajn problemojn, kiuj ĉiutage pligravigas vian prematecon.

Pli ol atakon de patogenaj mikroboj, kiuj invadas la histojn de via fizika korpo, vi suferas, en vian menson, atakon de turmentaj elementoj atingantaj ĉiujn fibrojn de via animo.

Ne malofte, vi vekiĝas, je ĉiu tago, kun la samaj dramoj de la antaŭtago, kaj, antaŭ ol viaj fortoj restariĝas, via menso ŝanceliĝas sub koleraj batoj de nekomprenemaj familianoj.

Vi donas longajn klarigojn favore al ĉies harmonio; tamen apenaŭ finiĝas la kortuŝa argumentado, aperas iu falsanta viajn vortojn kaj komplikanta demandojn ĉirkaŭ la problemoj…

Vi mobilizas ĝustecon kaj sincerecon, kaj plenumas viajn proprajn devojn; tamen, kiam vi sentas vin super ĉia kritiko, iu venas, kaj trenas vian koron al kalumnia stato…

Vi dediĉas viajn afablecon kaj abnegacion por kultivo de amo al iu; tamen, kiam vi kredas vin en harmonio, sur interkonsenta vojo, vi rimarkas, ke nedankemo venenas viajn plej bonajn farojn…

Tamen, antaŭ ĉia malfacilo, ne bedaŭru, nek senfortiĝu…

Kontraŭ ĉia turmento, pacienco estas la plej bona rimedo.

Esprimu nenian vorton, kiun, eble, vi pentos esti dirinta.

Silentu, kaj ĉiam benu, ĉar tiuj hodiaŭ sin ĵetantaj en ombrojn, morgaŭ, denove venos en lumon.

Forgesite, uzu paciencon, kaj helpu sen postuloj.

Insultite, tenu paciencon, kaj forgesu malbonon.

Se estas doloroj, apogu vin sur pacienco.

Se estas problemoj, esperu pacience.

Ĉia homa progreso estiĝas el la Dia Pacienco.

Restu do, ĉe la potenco de pacienco, kaj, kie vi estas, vi ĉiam bonfaros kiom eble bone.

El la libro “Palavras de vida eterna”, diktita de la Spirito Emmanuel, mediume skribita de Chico Xavier, kaj al Esperanto tradukita de Joel do Ó.