NEFORGESEBLA AVERTO

“…kio estas al vi? Vi sekvu min.”
Jesuo (Johano, 21:22.)

   Jes, vi suferis elreviĝojn, pri kiuj ni ne antaŭvidis.

   Multaj el tiuj samaj amikoj konsilintaj al ni justan vojon, alkroĉiĝis al retoj de turmentoj, kiel se ili estis paralizitaj en indiferenteco.

   Kunuloj, kiujn ni supozis vivaj standardoj sur vojoj de vero, cedis al malhonoraj mensogoj.

   Fratoj promesintaj al ni neskueblan fidelecon, lasis nin solaj antaŭ la unua malfacilaĵo.

   Parencoj ŝuldintaj al ni protekton kaj respekton foriris en kampojn de ombro kaj malvirto, kaj atakis nian idealon.

   Kaj multiĝas malfacilaĵoj, por ke niaj paŝoj estu haltigataj.

   Stimuloj ŝanĝiĝis sarkasmoj.

   Tiu inspirinta esperon nun proponas neadon.

   Tiu hieraŭ helpinta nin hodiaŭ malhelpas.

   Manoj donacintaj al ni florojn de aplaŭdo, nun ĵetas sur nin pikilojn de nekomprenemo.

   Solaj, jes…

   Ne malofte, ni troviĝas inter espero kaj soleco.

   Nia unua impulso estas plendi pri tio, kion ni supozas nia rajto; tamen, se ni serĉos sur la paĝojn de la Evangelio, ni renkontos la neforgeseblan admonon de Jesuo: “… kio estas al vi? Sekvu min.”