APREZO

“dankante Dion, la Patron, ĉiam pro ĉio en la nomo de nia Sinjoro Jesuo Kristo.
Paŭlo (Efesanoj, 5:20.)

   Universo estas fluo de amo senĉese moviĝanta. Ne interrompu ties influan fluecon.

   En tiu senco, rememoru, ke neniu estas tiom superŝarĝita de devoj, ke li ne kapablu, iam kaj iam, rigardi supren, al la ĉielo, aŭ diri simplajn vortojn, por esprimi sian dankemon.

   Konsideru sanktaj viajn devajn laborojn, sed ne forgesu la minutan aprezon al aliaj.

   Viaj gepatroj ne pridubas vian amon al ili, tamen ili multobligos siajn proprajn fortojn, antaŭ via komprenema sinteno; viaj gefiloj observas vian bonecon, tamen ili spertos novan entuziasmon pro via amema rigardo; viaj movadaj kolegoj konas vian solidarecon, tamen ili estos tuŝitaj de renoviga energio antaŭ la firmigo de via spontana kunhelpo; viaj kamaradoj rekonas vian amikecon, tamen ili riĉiĝas de sanktaj esperoj, aŭdinte vian fratan parolon.

   Neniu kapablas taksi la gravecon de tiaj malgrandetaj donacoj.

   Preĝo, afabla saluto, floro aŭ amika letero kapablas estingi la fajron de longdaŭraj kvereloj, aŭ disigi densajn ombrojn.

   Ni ne parolas, tie ĉi, pri flataĵoj, kiuj fuŝas aŭ falsaj laŭdoj, kiuj venenas, sed ja pri amikeco kaj dankemo, kiuj valorigas laboron, kaj nutras bonon.

   Eĉ se tro kruda estas via vojo, lernu esperi kaj beni, por ke ĝojo iru antaŭen, kaj kuraĝigu korojn kaj manojn prenantajn sur sin la taskon disvastigi la Senfinan Bonecon.

   Dio mem neniam troviĝas tiom superŝarĝita, ke Li forgesas teni la Sunon, kiu varmigas, en Lia nomo, la plej malgravan vermon, en la lasta abisma fendo.