SOLIDARECO

“Ĝoju kun ĝojantoj, ploru kun plorantoj.”
Paŭlo (Romanoj, 12:15.)

   Fakte, sur la Tero, pli facile estas plori kune kun plorantoj.

   En pluraj cirkonstancoj, aliulaj ĉagrenoj taŭgas kiel konsolo por la niaj.

   Tiu eltenanta enormajn ŝarĝojn stimulas nin elteni malgrandajn embarasojn.

   En kraŝo, kiu eble farus nin viktimoj, ni, kun emocio, etendas niajn manojn por helpi vunditojn, kaj tenas, ne malofte, iluzion, ke ni estis benataj de Dio, kvazaŭ respondeco pri prokrastoj kaj pruntoj konceditaj al ni de la Dia Mizerikordo, laŭ la Leĝo, estus por ni ia kunaranĝo de favoro kaj escepto.

   Helpi al tiuj troviĝantaj en elprovoj pli grandaj, ol la niaj, estas sublima karitato; tamen ni ne povas ne rekoni, ke konsili paciencon al tiuj, kiuj ploras, kiam ni staras kiel trankvilaj superuloj, similas paroli marĝene de iu problemo, sen esti en ĝi.

   Per tia rezono, ni ne volas malgrandigi la valoron de bonfarado. Sen ĝi, niaj manoj fariĝus monavidaj “krifoj”, kaj egoismo transformus la Teron en frenezulejon.

   Ni nur deziras montri, ke estas pli facile plori kun plorantoj, ol ĝoji kun ĝojantoj. Helpi per pano aŭ ĝojo, kiuj abundas ĉe nia hejmo, estas ago facile realigebla, sed ĝoji pro aliulaj ĝojoj, sen ia ajn nuanco de envio aŭ nekontenteco, devigas nin porti sufiĉe puran amon en la koro.