KRITIKOJ

“Kiu do scias bonfari, kaj ne bonfaras, ĉe tiu estas peko.”
(Jakobo, 4:17.)

Vi kritikas per laŭta voĉo tiujn ŝuldiĝintajn pro ŝtelaj deliktoj; tamen, se vi senutile amasigas  rimedojn necesajn al subtenado de aliaj homoj, vi ne rajtas argumenti senkulpecon.

Vi akuzas tiujn falintajn en krimon; tamen, se vi nenion realigas favore al estingo de deliktoj, vi ne rajtas riproĉi.

Vi montras egoismon de registaroj; tamen se vi entuziasmiĝas ĉe egoismo de regatoj, viaj vortoj estas nenio alia, ol vanaj paroloj.

Vi kritikas ĉiujn, kiuj instruas siajn kunulojn per nesufiĉa maniero; tamen, se vi havas kompetentecon, kaj fuĝas de la eduka agado, vi ne povas resti trankvila pri vi mem.

Vi plendas kontraŭ tiuj kunuloj de vi taksataj kiel ribeluloj kaj malvirtuloj, se vi observas ilian laboron favore al aliaj homoj; tamen, se vi sentas vin sufiĉe virta, sed faras eĉ ne minimuman agon favore al suferantoj, la vortoj elirintaj el via buŝo signifas nenion alian, ol maljustecon.

Laboru per viaj tutaj animo kaj koro, por ke vi rajtu komenti rezultatojn.

Neniu rajtas postuli de aliaj, kion li ne proponas al si mem.

Kiu scias, kion li devas fari, kaj ne faras, tiu forlasas la devojn, kiuj koncernas lin, kaj falas en bedaŭrindan neglekton, kaj, se tiu intencas malhelpi iun, kiu klopodas bonfari, certe li respondecos, per duobligitaj sindevigoj, pri tio, kion li ne faris.