NI FIDU, KAJ BONFARU

“Tiel same fido, ne havante farojn, estas en si mem malviva.”
(Jakobo, 2:17.)

Vi parolas pri la bonaj karakteroj de certa semo, kaj montras ĝiajn kvalitojn, tamen, se iu neglektas sian devon ĝin planti, via parola klopodo fariĝos vana.

Vi fieras pri viaj senriproĉaj talentoj artismaj, tamen, se vi ne klopodas ilin esprimi, vi neeviteble falos en ridindan situacion antaŭ tiuj aŭdintaj vin.

Vi skizas grandvaloran projekton por konstrui imponan konstruaĵon, tamen, se vi ne komencas ĝin starigi, viaj planoj, eĉ se plej belaj, estos destinitaj ŝimi en forgeso.

Vi plene fidas al kreditoro pruntinta al vi certajn rimedojn, tamen, se vi ne kvitigos vin kontraŭ li, vi bankrotos.

Vi diskonigas avantaĝojn pri certa maŝino, tamen, se neniu provas funkciigi ĝian meĥanismon, la aparato, eĉ se plej utila, restos forgesita kiel sentaŭga brokantaĵo.

Tiel same okazas rilate animajn aferojn. Verdire, ni laŭdas la Dian providencon, fidas niajn esperojn al Kristo, admiras virton, kaj kredas al potenco de bono; tamen, se nenion ni faras koncerne bonajn farojn, nia fido, eĉ se vigla kaj brila, ne prosperos.