KOMPATO KAJ FAMILIO

“Sed se iu ne zorgas pri siaj propraj, kaj precipe pri siaj familianoj, tiu malkonfesis la fidon…”
Paŭlo (I Timoteo, 5:8.)

Multaj tiel sin tenas.

Ili elverŝas admirinde belajn mesaĝojn sur siajn aŭdantojn, kaj ilin instigas al kompato; ili ŝpinas konceptojn kaj citaĵojn, por ke afableco estu rememorata, sed, ĉe sia hejma templo, ili fariĝas turmentantoj kun ekrido sur siaj lipoj.

Ili verkas grandvalorajn paĝojn por honori la virton, kaj kortuŝas amason da homoj, sed, inter la hejmaj muroj, ili stampas nenian ĝentilecon sur la koroj kun ili kunvivantaj.

Ili iniciatas entreprenon por publika helpo al viktimoj de katastrofoj okazintaj en aliaj kontinentoj, kaj fariĝas indaj je granda honoro, sed, al la servisto primetinta al ili manĝotablon, ili neas simplan rigardon afablan.

Ili instigas la komunumon, en kiu ili vivas, al ekstremoj de ekonomia heroeco por starigi azilojn kaj hospitalojn, kaj konkuras kun aliaj pri propagandaj meritoj, ĉirkaŭ sia propra nomo, sed, al sia malfeliĉa avo, kies kadukeco jam estas evidenta, ili ne hezitas montri vojon al maljunulejo.

Ni ne troviĝas inter tiuj, kiuj malaprobos similan sintenon.

Ĉia ero da amo registriĝas en la Leĝo favore al tiuj ĝin farintaj.

Pli valoras bonfari al iu vivanta malproksime de ni, ol fari nenian bonon.

Ni helpu, jes, ni helpu la aliajn tiom, kiom al ni estas eble, sed ni estu same bonaj al tiuj, kiuj spiras hejme, kune kun ni, la saman aeron.

Jarcentaj ŝuldantoj, ni havas en nia hejmo, ĉe nia metiejo, sur komuna vojo, laŭ idealo aŭ ĉe parencaro, la ĉefajn atestantojn pri nia elaĉeto.