LABORANTAJ MANOJ

“Kaj li etendis la manon kaj tuŝis lin, dirante: Mi volas; estu purigita…”
(Mateo, 8:3.)

Etenditaj manoj!…

Kiam vi enprofundiĝos en viaj pensoj kaj preĝos, rememoru, ke ĉiaj grandvaloraj ideoj verŝiĝis per niaj manoj, por ke bonfaroj konkretiĝu.

Urboj dignigantaj nian civilizacion, industrioj subtenantaj popolojn, domo loĝiganta familion, grundo produktanta ekzistas danke al klopodo de la manoj.

Kuracistoj konsumas larĝan tempodaŭron dum sia lernado por konkeri titolon donantan al ili rajton helpi malsanajn; ili, tamen, pasas tra la vivo, etendantaj siajn manojn por bonfari al malsanuloj.

Edukistoj bezonas plurajn jarojn laŭ fluoj de beletro por akiri la arton ĝin utiligi; ili, tamen, uzas la plejparton de sia vivo por etendi la manojn al skriba laboro.

Ĉiu reenkarniĝo de nia spirito postulis malfermitajn brakojn akceptintajn nin en la patrina sino.

Ĉiu kuiraĵo postulas moviĝantajn brakojn por esti farita.

Ni kultivu la kutimon mediti tiamaniere, ke nia idealo fariĝu klara, sed ni ne forlasu la laboron, kiu ĝin realigas.

Jesuo, kvankam kapabla reprezentigi sin per milionoj da misiistoj, decidis veni mem al ni, por meti siajn manojn sur la farendan laboron prefere favoran al malpli feliĉaj.

Ni meditu pri Li, La Sinjoro. Kaj, ĉiufoje, kiam ni sentos nin lacaj, kaj deziros nerajtan ripozon, ni memoru, ke la manoj de Kristo, post kiam ili helpis, kaj konsolis nin, anstataŭ serĉi ripozan lokon, estis ja alnajlitaj al la oferkruco, de kie, kvankam moke ridindigitaj kaj draŝitaj, ankoraŭ trovis fortojn adiaŭi nin inter esprimoj de pardono kaj benplena sereneco.