RIPOZO

“Kaj li diris al ili: Venu mem aparte en dezertan lokon, kaj iom ripozu. Ĉar estis multaj venantaj kaj irantaj, kaj ili ne havis oportunon eĉ por manĝi.”
(Marko, 6:31.)

Hasto kaj maltrankvilo karakterizas la etoson ĉirkaŭ homoj malpli atentaj, en ĉiuj epokoj.

En la epoko de Jesuo, multaj jam moviĝadis tien kaj tien, sub premoj devenantaj de postuloj koncernantaj la materian vivon, kio kredigis al ili, ke ili ne havas tempon por pripensi.

Tio faris la Majstron direkti sin al la homamaso kaj diri: “Venu mem aparte en dezertan lokon, kaj iom ripozu.”

Tamen, kiel ekzistas tiuj troigantaj siajn proprajn bezonojn, kio senprudentigas ilin, tiel ankaŭ ekzistas kunuloj, kiuj troigas tion, kio koncernas ripozon, kaj, je ĉiu paŝo, ili trovas motivojn foriĝi de siaj plenumendaj devoj. Antaŭ minimumaj embarasoj, ili montras sin lace konsumitaj, elreviĝintaj, deprimitaj aŭ malsanaj, kio faras ilin paŭzi antaŭ la respondecoj koncernantaj ilin; En tia cirkonstanco, ili inklinas sin al senfareco kun la preteksto, ke ili bezonas mediti, reveni en bonfarton kaj virtecon aŭ preĝi. Por pravigi sian sintenon, multaj diras, ke Jesuo mem konsilis ripozon kaj preĝon, sed ili forgesas, ke la Sinjoro reakiris fortojn en la dezerto por reveni al sia laboro kaj daŭrigi sian mision…

En tiu senco, estas oportune rememori la tekstajn vortojn de la Evangelio. Jesuo ne asertis: “ripozu tiom, kiom vi volas”, sed ja, “ripozu iom”.