KONCEPTO PRI SAVIĜO

Savi, laŭ ĝusta senconuanco, ne signifas diigi, levi ĉielen, sanktigi iun per sublimiga magio aŭ liveri permesilon por renkontiĝo kun Dio.

Savi, laŭ preciza sinonimeco, estas “liberigi de ruino aŭ danĝero”, “gardi”, “defendi”, “ŝirmi” kaj neniu el tiuj signifoj senigas la homon je la respondeco gvidi sin mem kaj pliboniĝi.

Ŝipo savita kontraŭ tuja danĝero, ne estas sendevigita daŭrigi la vojaĝon, en kiu ĝi alfrontos, kompreneble, novajn danĝerojn, kaj malsanulo savita kontraŭ morto, ne ŝparas al si la devon daŭrigi siajn laborojn dum la vivo kaj venki malfacilaĵojn kaj tentojn. 

La Evangelio lasas nenian dubon pri tio. Petro, savita kontraŭ nedecidemo, estis pelata al propra vivtenado, ĝis kadukiĝo de liaj fizikaj fortoj. Paŭlo, savita kontraŭ krueleco, estis devigata al maksimuma penado favora al sia propra renoviĝo, ĝis la lasta forofero.

Se vi sentas en via koro alvokon al vero, fare de la Spiritisma Doktrino, vi devas kompreni, ke saviĝo, efektive, jam alvenis al vi. Ne tiu saviĝo naive intencanta atribui al ni, homoj ankoraŭ bezonantaj lerni, evolui, juste agi kaj korekti nin mem, posedon de anĝelaj titoloj, sed ja saviĝo en vera senco, tio estas, kiel helpo el la Ĉielo, por ke ni estu konsciaj pri niaj devoj antaŭ la Leĝo kaj kuraĝaj ilin akcepti kaj plenumi.

Antaŭ ĉio, ni ne detenu nin ĉe esprimoj pri memkompato, kio malŝparas pli da tempo, ĉe la tempo jam perdita. Ni rekonu, same kiel la apostolo, ke “la oportuna tempo” por saviĝo, t.e. korekti niajn erarojn kaj fari bonan uzon de nia vivo, estas ja la nuna.