LAŬ NIAJ AGOJ

“Sed mi decidis por mi mem, ke mi ne venos al vi denove en malĝojo.”
Paŭlo (II Korintanoj, 2:1.)

Estu singarda rilate ian malĝojon kapablan ŝanĝiĝi en koton el galo aŭ fajregon el angoro, ĉe la koro.

Sentoj, pensoj, paroloj kaj agoj estas magnetaj rimedoj altirantaj nin al malbono aŭ bono, laŭ la direkto, kiun ni donas al ili.

Senutila plendo malfortigas optimismon, kaj estigas malkonfidon kaj turmenton.

Vinagra sinteno nuligas grandanimajn iniciatojn, kaj detruas bonfarojn ĉe ties naskiĝo.

Kolero mortigas animajn fortojn, kaj alportas antaŭtempan elĉerpiĝon.

Rankoro nuligas esperon, kaj ruinigas la eblojn labori.

Malespero bruligas la grundon de nia idealo, kio ekstermas la eblojn semi por bono.

Se vi aspiras konstrui pli bonan mondon, plantu bonvolemon kaj serenecon, komprenemon kaj sindonemon ĉe la grundo de via propra animo.

Ĉiuj ni dependas unuj de aliaj rilate al plenumado de la devoj koncernantaj nin. La vivo, tamen, per ĉiuj irantaj kun ni sur la sama vojo, reagas sur nin laŭ niaj agoj; por plenumi do la taskojn, kiuj koncernas nin, ĉiuj irantaj apud ni kunlaboros kun ni, ĉe la kadroj de nia helpa agado, per tio aŭ alio, proporcie al kvanto kaj kvalito de tio, kion ili ricevos.