NI LERNU, TAMEN…

“Estu diligenta pri tiuj aferoj; dediĉu vin al ili, por ke via progreso evidentiĝu al ĉiuj.”
Paŭlo (I Timoteo, 4:15.)

En multnombraj enkarniĝoj jam travivitaj de ni en  pasinteco, ankaŭ ni adoptis tiun strangan sintenon komunan al multaj el niaj gefratoj hodiaŭ ligitaj al Kristanismo, kaj, same kiel okazis al ni, ilian religian konduton la vivo reĝustigos.

Ni serĉis la Evangelion, kaj ĝin predikadis, sed tion ni faris en demagogia senco.

Ni volis la Kriston, por ke Li servu nin.

Ni kultivis preĝon kun intenco korupti la Dian Justecon.

Ni disdonadis elmontrojn kaj esprimojn de fido por havigi al ni personajn avantaĝojn, laŭ la senprokrasta reciprokeco de surteraj interesoj.

Tial, ni plurfoje estas travivintaj fizikajn renaskiĝojn kaj transirintaj la portalojn de reenkarniĝo kun peza konscienco plena de akiritaj kulpoj, kvazaŭ nia konscienco estus ĉambro ne nur plenplena de balaaĵoj kaj rubaĵoj devenintaj de la malbone travivitaj homaj spertoj, sed ankaŭ nekapabla malfermiĝi al la suno de la Dia Boneco.

La apostolo Paŭlo, la kuraĝa porbatalanto al viva fido, per letero al Timoteo, skizis la direktivojn necesajn al ni kiel dissemantoj de la instruoj de nia Sinjoro. 

Post grandvalora serio da konsideroj pri la evangeliaj principoj, en kiuj li persvadas lian kunulon legi, instrui, konsili kaj ekzempli per bonaj faroj, li ne nur petas, ke lia amiko kaj lernanto meditu pri la principoj de li akceptataj, sed ankaŭ rekomendas, ke li sin dediĉu al ili, por ke lia persona progreso evidentiĝu al ĉiuj.

La aserto de Paŭlo ne allasas dubojn.

Kiom eble plej multe, ni studu la lecionojn de la Sinjoro kaj meditu pri ili. Ni lernu, tamen, ilin ĉiutage praktiki kaj esprimi per agoj, por ke niaj vortoj ne fariĝu malplenaj, kaj nia fido ne estu vana.