NI REKONU, TAMEN…

“… Sed se iu ne havas la Spiriton de Kristo, tiu ne estas lia.”
Paŭlo (Romanoj, 8:9.)

Ni ĉiuj bezonas la alvokon de la Evangelio, kaj nepre transiras periodon de avideco pri informoj koncerne la Kriston. Kaj, aliĝinte al tiuj interpretoj de kristanaj instruoj, al kiuj ni plej afine agordiĝas, ne malofte, ni pasie fordonas nin al la supraĵaj elmontroj de nia fido. 

Ni partoprenas pompajn aŭ simplajn kunvenojn ĉe la temploj de la mondo, kio, sen ia ajn dubo, faras digna nian religian penson.

Ni aliĝas al grupoj de propagando pri la vidpunktoj, al kiuj ni inkliniĝas, kio, sendube, reliefigas la zorgon rilate niajn sintenojn.

Ni provokas varmajn diskutojn por pruvi la validecon de niaj opinioj, kio, esence, montras nian fervoron.

Ni adoptas eksterajn kutimojn eĉ pri temoj rilataj al nutrado kaj sociaj konvencioj, kun firma celo atesti publike nian manieron senti, kio, en la intimeco de nia animo, rivelas nian sincerecon ĉiam laŭdindan. 

En pluraj cirkonstancoj, ni preĝas laŭ difinitaj formuloj; ni devigas nin al privataj votoferoj; ni kreas rondojn por komuna agado, al kiuj ni ekskluzive  dediĉas nin, aŭ kunportas devizojn, kiuj evidentigas nian kredon…

Ĉiaj eksteraj manifestiĝoj, kiuj iel memorigas pri la nomo de Jesuo, kaj, kiuj iel ajn aludas la instruojn de Jesuo, estas grandvaloraj rimedoj konsistigantaj edifajn proponojn por nia vivo.

Ni rekonu, tamen, ke la vortoj de Evangelio estas sufiĉe klaraj, kiam ili sciigas pri nia nepra bezono de Kristo en niaj vivo, sento, penso, ago kaj konduto, kaj tiuj vortoj konvinke asertas: “Sed se iu ne havas la Spiriton de Kristo, tiu ne estas lia.”