EN SFERO DE BONO

“…li laboru, farante bonon per siaj manoj, por ke li havu ion por doni al bezonanto.”
Paŭlo (Efesanoj, 4:28.)

Vi kredas al frateco, kaj esperas, ke ĝi regu super la homoj sen ekesto de konfliktoj, kia ajn ili estas.

Tute nature, ke vi aspiras vivi en mondo sen bataloj inter klasoj.

Vi deziras lumon de nova erao, en kiu homo spontane fariĝu frato de alia homo, kaj solvu, sen postuloj, malfacilaĵojn unu de la aliaj. 

Doloras al vi la koro, kiam vi vidas superfluon kaj mizeron, unu apud alia, stimulantaj frenezecon, kiun naskas ĉia eksceso, kaj suferon devenantan de malsato.

Vi volas, ke abundo estingu necesbezonon.

Vi insiste petas plialtigon de vivnivelo ĉefe por tiuj plorantaj pro absoluta mizero.

Por ke bono ekestu, tamen, ni ne atendu, ke tiaj lumaj revoj fariĝu realaj pro iniciato de aliaj kunuloj. Ni iniciatu mem sen postuli ion ajn de niaj kunuloj, kaj kontraŭstaru malfavore al neniu.

La apostolo Paŭlo, en tiu senco, donis al ni, antaŭ pli ol du mil jaroj, instruon el la plej valoraj.

Ĉiu, diris li, “laboru, farante bonon per siaj manoj, por ke li havu ion por doni al bezonanto.”

Ni estu justaj, kaj rekonu sen sofismoj, ke se ni fordonas nin al laboro, kaj produktas, de ni mem,  tion, kio estas profitodona por ĉies bono, ĉiu el ni havos ion por disdoni favore al aliaj sen eĉ minimuma plendo kaj sen ia ajn motivo por ribelo.