ESENCAJ SINTENOJ

“Kiu ne portas sian krucon kaj ne sekvas min, tiu ne povas esti mia disĉiplo.”
Jesuo (Luko, 14:27.)

En la citita versiklo de la Nova Testamento, ni renkontas la veran formulon por eniri en la Subliman Disĉiplaron.

“Kiu ne portas sian krucon kaj ne sekvas min, tiu ne povas esti mia disĉiplo” – asertas la Majstro.

Du fundamentajn sintenojn rekomendas la Eterna Bonfaranto, se ni intencas ĝui Lian intiman ĉeeston – porti la liberigan krucon de niaj devoj kaj sekvi Liajn paŝojn.

Multaj kredas ricevi sur siaj ŝultroj la krucon de siaj propraj devoj, sed rifuzas laŭiri la vojon proponitan de Kristo; kaj multaj aspiras iri laŭ la vojo de Kristo, sed rifuzas la krucon de devoj rekte koncernantaj ilin.

La unuaj diras, ke ili akceptas suferojn, sed, agresemaj kaj malfeliĉaj, ili disdonas senkuraĝon kaj acidecon, ĉien ajn ili iras.

La duaj kredas laŭiri la kristovojon, sed malamas respondecon kaj agojn favore al siaj similuloj, kaj haltas ĉe disdegno kaj frivoleco, kvankam ili scias interpreti la lecionojn de la Evangelio, kies instruojn ili predikas per kortuŝa argumentado.

Kelkaj alkroĉiĝas al lamentado kaj malnobligo de horoj.

Aliaj, neglektante la favorojn de la vivo, kristaliĝas ĉe ironio kaj mallaboremo.

Ni ne forgesu do, ke estas necese akcepti la krucon de nepraj elprovoj favore al nia liberiĝo kaj perfektiĝon, per amo kaj ĝojo, por ke ni iru antaŭen tra spaco kaj tempo, kun vera kristana spirito de senlaca laboro por la bono, se ni aspiras atingi unuecon al la Dia Majstro.

Ne sufiĉas suferi. Nepre necese estas profiti de la sufero.

Ne sufiĉas ankaŭ kredi kaj indiki vojon al fido. Nepre necese estas travivi ĉiun tagon, laŭ la savanta fido gvidanta nin sur la vojo.