SUR LA VOJO KUN KRISTO

 “Amu viajn malamikojn, kaj preĝu por viaj persekutantoj.”
Jesuo (Mateo, 5:44.)

La vojo montrita de Jesuo simbolas la venkon de lumo super mallumo kaj, sekve, plena de venkotaj obstakloj.

Dornoplena vojo naskanta florojn, kalvario kaj kruco montrantaj reviviĝon…

Kristo mem, ekde la komenco de Lia misio, sciigas al la homoj la sekvendan irejon por altiĝo, per sinofero.

Li foroferis sin, kiam Li rezignis la Dian Belecon de la Ĉielo, por kuŝi sur kripo, sub la Teraj ombroj.

Li spertis la netoleremon de sia epoko.

Li helpis, sed postulis nenian repagon.

Li servis, sed atendis nenian rekompencon.

Li toleris la malkonfidon de la plej amataj.

Doninte subliman elmontron de abnegacio kaj grandanimeco, Li estis krucumita kiel ordinara malbonfaranto.

Malgraŭ ĉio ĉi, Li pardonis siajn malamikojn, forgesis ofendojn kaj revenis el la tombo por helpi.

Ĉiuj Liaj kamaradoj de apostoleco, reakirinte konfidon, atestis la Evangelion, kaj travivis malfacilaĵojn kaj luktojn, martiriĝon kaj turmentojn.

Senefika do, ĉe la rondoj de nia fido, ĉia peto pri protekto kaj malsuperaj avantaĝoj.

Reaperinte ĉe Spiritismo, la Evangelio sentigas nin, ke ni revenas en la karnon por reboniĝi kaj ree lerni.

Per la fizika korpo, ni reprenas niajn ŝuldojn, niajn intimajn problemojn, niajn malfortaĵojn kaj niajn antipatiojn…

Kaj ni ne superos la obstaklojn kontraŭstarantajn nian propran liberiĝon per nekonvena adaptiĝo al niaj nekonsekvencaj deziroj.

Akuzi, lamenti, plendi, ne estas verboj konjugacieblaj sur la kampo de niaj principoj.

Diris la Sinjoro – “Amu viajn malamikojn kaj preĝu por tiuj, kiuj persekutas vin”.

Tio ne signifas, ke ni devas plore genuiĝi pentofare antaŭ niaj kontraŭuloj, sed, ja, ke koncernas nin vivi tiamaniere, ke ili sentu sin helpataj per niaj sinteno kaj ekzemplo, por ke ili renoviĝu al bono. Dum krimo kaj sufero, nescio kaj mizero ekzistos sur la mondo, ni ne trovos sur la Tero la lumon de la Ĉiela Regno.