“Sinjoro, ĉu eble mi?”
(Mateo, 26:22.)
Aŭdinte tiun parolon de la Majstro, aludantan la spiriton de frivoleco kaj malfideleco Lin ĉirkaŭantan, la disĉiploj demandis, afliktitaj:
— “Sinjoro, ĉu eble mi?”
Kaj, preskaŭ ĉiuj ni, kiam ni analizas la agon de Judaso, akuzas lin en niaj pensoj.
Kial li kuraĝis vendi la Dian Amikon kontraŭ tridek moneroj?
Sufiĉas, tamen, ke ni iom pli profunde analizu nin mem, por ke ni konstatu nian propran neadon antaŭ la Kristo.
Judaso eble cedis al la reganta pasio politika, trompite de la insinuoj fare de grupoj malsatantaj liberiĝi el la romia jugo… Eble li supozis, ke Jesuo, ĉe la Sinedrio, arogus al si pozicion de liberiganto de liaj tero kaj gento, kaj elmontrus homan triumfon nekontesteblan…
Nur post la doloraj kaj teruraj elreviĝoj, Judaso komprenis la tutan veron!…
Kaj ni?
En kiom da ekzistadoj kaj cirkonstancoj ni vendis Lin ĉe la altaro de nia propra koro, kontraŭ la malnobla prezo de nia persona deliro?
Ĉe disputoj pro vaneco kaj orgojlo…
Ĉe la postuloj de egoisma plezuro…
Ĉe la tiraneco de opinio…
Ĉe malkaŝa krueleco…
Ĉe la serĉado de materia riĉeco…
Ĉe detrupova ribelemo…
Ĉe la forgeso de niaj devoj…
Ĉe la malnobligo de nia propra laboro…
Por starigi la Dian Regnon en ni mem, ni meditu pri niaj konsciaj kaj nekonsciaj misfaroj, kaj konstatu niajn respondecojn kaj ŝuldojn antaŭ la vivo, la Naturo kaj la similuloj. En ĉiuj cirkonstancoj rilatantaj al perfido antaŭ la Kristo, ni havu sufiĉan forton por senkulpigi la misfarojn de nia similulo, kaj sincere demandi nin mem en la sino de nia koro:
— “Ĉu eble estas iu pli sendanka al Vi, ol mi, Sinjoro?”
“Palavras de vida eterna”,
kaj al Esperanto tradukita de Joel do Ó.
Discover more from SEA
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
SEA 