FIDO KAJ FAROJ

 “fido, ne havante farojn, estas en si mem malviva.”
(Jakobo, 2:17)

Prezentu al vi la mondon ŝanĝiĝintan en vastan templon respektindan sendube kaj tute plenan je homoj en senĉesa adorado al la Ĉielo:

Interne, fido regas sublima:

Perfektaj preĝoj…

Admirindaj predikoj…

Laŭdoj kaj kantoj…

Sed, ekstere, laboro forgesita:

Kulturkampoj forlasitaj…

Ŝpatoj flanken metitaj…

Kamenoj sen ligno…

Por kio valoris la ekskluziva laŭdado de fido, krom etendi morton sur la mondon, kiun la Sinjoro konfidis al ni por prospero de vivo?

Ne konkludu do, ke vi estas en unueco kun la Dia Majesto nur pro tio, ke vi fariĝas zorgema pri la religia kulto ekstera, al kiu vi alligiĝas.

Noblaj konoj postulas noblan agadon.

Spirita plialtiĝo signifas ankoraŭ sindevige servi al la Eterna Patro per servado al proksimulo.

Jen kial fido kaj faroj kompletigas unu la alian en la kompleksa sistemo de niaj rilatoj kun la supera vivo.

Preĝo kaj laboro.

Sanktejo kaj metiejo.

Saĝeco kaj karitato.

Idealo kaj plenumado.

En tiu senco, Jesuo estas nia nerefutebla ekzemplo.

La Sinjoro ne limis sin nur per simpla glorado al Dio, ĉe la Diaj Temploj, por la homa edifo. Pro Lia senfina amo al Dio, ĉe la Sublima Tasko al Li konfidita, Li venis en la homajn rondojn, kaj fordonis sin al plenumado de la nelacigebla amo, por nin levi el la surteraj ombroj al la Spirita Lumo.